Nadat we zonder problemen drie prachtige kinderen op de wereld hebben gezet, dachten mijn man (Lennart) en ik even dat we klaar waren. Dat ons gezin compleet was. We durfden het hoofdstuk baby echter nog niet definitief af te sluiten en dus deden we dat niet.
Vragen om een teken
Twee jaar geleden in de zomer begon het weer te kriebelen. We zijn Christen en wilden graag weten of God ook met ons mee zou gaan tijdens een nieuwe zwangerschap. We vroegen om duidelijkheid in de vorm van een regenboog in de warmste week van het jaar (zo ongeveer dan). Al eerder hebben we duidelijkheid mogen ontvangen in de vorm van een teken en we vertrouwden er dan ook op, dat we dit weer zouden krijgen. Dus vroegen we om een regenboog als teken dat we weer konden/mochten gaan oefenen. En anders was ons gezin inderdaad compleet.
De regenboog kwam echter niet in die week. We waren teleurgesteld, maar we legden ons er voorzichtig bij neer. Het gekke was echter, dat we dit beiden niet konden geloven. We bedachten ons dat God het wel duidelijk zou maken op het moment dat het dan wel de bedoeling was. Misschien moesten we gewoon nog even wachten.
Misschien mocht het toch zo zijn
Enige tijd later waren we op bezoek bij vrienden. Deze betreffende vriendin voelt vaak dingen van God aan en krijgt ook dingen duidelijk gemaakt. We hadden het de hele avond nog niet over kinderen krijgen gehad en uit het niets vroeg zij of we nog een kinderwens hadden. Ik gaf aan dat we dit inderdaad hadden, maar ik legde haar ook uit hoe het allemaal gelopen was. Zij vertelde ons echter dat we zeker nog een vierde kindje zouden krijgen. Misschien wel sneller dan we verwachtten.
Dat was natuurlijk fijn om te horen, maar het maakte het er niet per sé makkelijker op. Want wanneer was snel en hoe wisten we of het al Gods tijd was om te beginnen? Daarbij hadden we net veel van onze spullen weg gegeven aan iemand die ze goed kon gebruiken.
Lennart heeft, net als deze vriendin, een andere band met God dan ik. Ik wil graag de touwtjes in handen hebben. Hij vertrouwt veel meer op God; dat alles loopt zoals het hoort. Toen we weer een gesprek hadden over onze kinderwens kwamen we net aan bij de kerk. Boven de kerk was heel duidelijk een regenboog te zien. ‘Ja’, zei ik, ‘nu komt de regenboog, weken nadat we het gevraagd hadden’. Ik vond het eerlijk gezegd een beetje zuur. Toen we het die avond erover hadden, gaf Lennart echter aan dat hij het meer zag als een teken. Ik kon het hier echter niet mee eens zijn en hield de boot af.
De dag erna hebben we het er uiteraard weer over gehad. Lennart gaf toen aan dat God op verschillende manieren werkt. De ene keer zal Hij heel duidelijk zijn en de andere keer verwacht Hij dat je stappen zet en vertrouwt op wat er gaat gebeuren. Na wikken en wegen, zijn we maar uit gegaan van dat laatste en hebben we de stap gezet en zijn gaan ‘oefenen’.
Wat erg mooi was, is dat ik in de week erna wel duidelijk heb gekregen dat het de juiste stap was. Ik heb drie keer voor mij een bevestiging gehad dat het goed was. Om te beginnen waren we onderweg naar mijn schoonouders. In de wolken zag ik een babygezicht, een beetje zoals je ziet op een 3D echo. Niet veel later zag ik (en alleen ik) door mijn zonnebril in een waas een regenboog. Dit kwam doordat ik mijn zonnebril op had. Ik zag het als een knipoog uit de hemel, die alleen voor mij bedoeld was. Ik had het nodig. En tenslotte begint mijn oudste dochter een paar dagen later erover dat ze een broertje én een zusje wil. Voor jullie misschien allemaal toevalligheden, maar voor mij waren dit heel belangrijke dingen.
Dankbaarheid
De eerste maand kwam mijn menstruatie gewoon op gang en was ik dus niet zwanger. Op 12 februari hield ik echter een positieve zwangerschapstest in mijn handen en was ik 5 weken zwanger. Wat een moment :). Een moment waarop je begint te denken en dromen over het wondertje dat er hopelijk weer geboren gaat worden. Een moment van grote dankbaarheid.
Realiteit
Keep kalm and Be a mom of 4 is wel echt hoe het bij mij ook ging. Dat kalm blijven en blijven vertrouwen op God dat alles goed gaat en goed komt, vind ik vaak erg moeilijk. We hebben tussen de eerste twee kinderen twee miskramen gehad en ondanks dat we te horen hadden gekregen dat we een vierde kindje zouden krijgen, ben ik de hele zwangerschap onzeker en bang geweest of het ook daadwerkelijk gezond ter wereld zou komen. Ik was God dankbaar, maar ik bleef bang. (Wellicht ook wel goed om te vermelden dat ik ook wel heel erg gevoelig ben voor hormonen en dat daar dan ook een gedeelte van de onzekerheid en angst vandaan komt. Ik probeerde mezelf voor te houden dat alles wel goed zou komen en probeerde het iedere keer los te laten en te bidden dat alles goed was.)
Helaas werd de onzekerheid tijdens de zwangerschap niet weggenomen en kwamen we er met de 20 weken echo achter dat mijn placenta gedeeltelijk over het geboortekanaal heen lag.
Meer hierover lees je in mijn volgende blog.
