Mijn oudste dochter van bijna 12 raakt steeds meer echt geïnteresseerd in wat wij als ouders eigenlijk zoal doen op een dag. Onze activiteiten worden weliswaar regelmatig vakkundig puberaal afgekraakt (“Mam, doe niet zóó belachelijk!!” of “Mam, dat kan je niet maken. Ik schaam me dóóód!”), maar de beginnende oprechte interesse is er. Ik beantwoord haar vraag door te vertellen over opgroeigids.nl en dat ik daar graag de recepten op wil publiceren, die zij, haar broers en haar nichtje lekker vinden.
Deze activiteit komt met vlag en wimpel door haar keuring. Direct gaat ze allerlei recepten opnoemen, die ik dan moet publiceren. “Kijk, zo zie ik het graag”, denk ik: wij kunnen als ouders wel van alles bedenken over wat goed, gezond en verantwoord is om onze kinderen voor te schotelen, maar meestal roept dat alleen maar een hoop weerstand op. Tenminste bij ons thuis aan tafel wel….. helaas.
De vier kinderen bij ons aan tafel weten zelf maar al te goed wat zij lekker vinden. En als ik ze vraag wat ze willen eten, komen ze gelukkig echt niet altijd met één van de drie “p’s” (pannenkoeken, patat of pizza). Ook kunnen ze een tomaat van een aardappel onderscheiden en zien ze het verschil tussen broccoli en bloemkool. Jamie Oliver laat in zijn Ted-talk zien, dat er in Amerika -en in Nederland misschien ook nog wel…- hele volksstammen kinderen waren, die in 2010 in elk geval niet wisten hoe een bietje eruit zag. Zijn wens was dan ook, dat -ik zeg het voor het gemak even in mijn eigen woorden- ieder kind leert over voedsel, op school, thuis en op straat. Een wens uit 2010, die anno nu helaas nog steeds geldig is, als ik de krant moet geloven: “Kinderen smaak bijbrengen heeft zin, junkfood verliest zo zijn aantrekkingskracht!” staat er vetgedrukt geschreven op p.11 van De Verdieping.
Ik wil het wel geloven. Zelf ben ik groot gebracht zittend op het aanrecht, snoepend van wat mijn vader of moeder aan het koken was voor het avondeten. En ook mijn kinderen hebben, toen ze nog wat kleiner waren, heel wat uren zittend op het aanrecht doorgebracht. Al pratend over school of wat hen dan ook op dat moment bezig hield, ging er en passant heel wat groente knabbelend naar binnen. Scheelde een hoop groentestress aan tafel, kan ik je wel zeggen. En als ze een keer iets niet lekker vinden? Geen probleem! Eén hap om het te proberen en daarna mag je het voor deze keer laten staan. Want ‘van proberen, kun je leren’, zegt mijn nichtje Lotta (8) altijd en smaken ontwikkelen zich nu eenmaal.
Zelf kook ik graag, maar met een vierdaagse werkweek in het onderwijs en een man die ook vier dagen werkt, hebben we daar niet altijd de tijd voor, die ik eraan zou willen besteden. Toch wil ik wel lekker en gezond eten. Mijn smaakpapillen zijn dankzij de voedselopvoeding van mijn ouders goed ontwikkeld en ik gruwel dan ook van het meeste voorverpakte kant-en-klare maaltijden. Gelukkig heb ik door de jaren heen een aantal recepten verzameld die wel snel klaar zijn en toch voldoende vitaminen en dergelijke bevatten en die de kinderen nog lekker vinden ook. Het ‘vooruit-koken’ op momenten dat we er wel tijd voor hebben, werkt ook goed bij ons, maar daar kom ik nog wel eens op terug.
Enfin, dankzij mijn dochter hoef ik nu alleen nog maar de recepten op te schrijven die zij al allemaal ‘voorgekauwd’ heeft. Haar absolute topper: pasta met spinaziesaus
Als ik aan het eind van de middag mijn beide zoons (9 en 6) van de BSO ophaal, stellen ook zij al snel de vraag: “mam, wat eten we vanavond?” Ik besluit de proef op de som te nemen: “Weet ik nog niet, jongens.”, lieg ik, want het eten staat thuis al klaar in de oven. “Waar hebben jullie zin in?” In ‘pasta met spinaziesaus’ klinkt het unaniem uit beider monden! Was mijn kroost maar altijd zo eensgezind……
Met een plof valt Femke op een stoel: “Hoi mam!” Ze schenkt zichzelf een kop thee in en gritst een koekje uit de trommel. Met volle mond vertelt ze enthousiast over haar eerste schooldag als een “achtstegroeper”. Als ze uitverteld is, vraagt ze: “En? Hoe was jouw dag, mam?” Ik glimlach.
