Voordat bij mij de keizersnede werd uitgevoerd, heb ik heel internet afgezocht naar ervaringen. Ervaringen met betrekking tot een keizersnede waarbij sprake was van een Placenta Previa met de placenta aan de buik kant én ook een lage bloeddruk. Deze heb ik niet goed kunnen vinden. Uiteindelijk heb ik contact gehad met iemand die deze ervaring wel had en dat stelde me wat gerust. Het bleek achteraf echter dat deze persoon (heel lief bedoeld!) niet alles had verteld. Nou ben ik iemand die graag weet hoe het er aan toe kan gaan, inclusief alle details. Mocht jij nou ook zo iemand zijn, dan kan het raadzaam zijn om dit te lezen. Ik zeg niet dat jouw ervaringen hetzelfde zullen zijn als die van mij, iedereen is anders en iedere situatie is anders, maar dit is hoe het bij mij verlopen is.
Aanleiding keizersnede
Zoals ik in de inleiding en eerdere blog al aangaf, betrof het bij mij een Placenta Previa. Of nog specifieker: een Placenta Previa Totalis. Ofwel, de placenta lag in zijn geheel over het geboortekanaal heen. De baby kon hier dus niet naar buiten en moest via een keizersnede gehaald worden.
Dit was een domper voor mij. Ik heb al drie kinderen op de wereld gezet en deze zijn allemaal op de natuurlijke manier geboren, zonder problemen. Er heeft eens iemand gezegd: ‘Je lijkt gemaakt om te baren’. Zo zag ik het ook toen ik deze zwangerschap inging: 3 ongeveer gelijke bevallingen, dan zal nummer 4 wel net zo gaan. Helaas liep dat dus anders.
Een deel van mij is tot op het einde de hoop blijven houden dat de placenta nog zou schuiven, maar zoals ik aangaf heb ik een keizersnede gehad en is de placenta dus niet geschoven. Aangezien onze (toen) jongste dochter met 37 weken en 4 dagen zichzelf aankondigde, hebben we de keizersnede voor de 37 weken gepland en wel met 36 weken en 5 dagen. Dit om de kans op natuurlijk bevallen en veel bloedverlies zoveel mogelijk te beperken.
Corticosteroïden
Aangezien onze dame voor de 37 weken gehaald werd, was het nodig om corticosteroïden ingespoten te krijgen. Ook hierover vond ik niks over qua ervaringen. Mijn ervaring is dat het geen prettige spuiten zijn. Ik kan tegenwoordig goed tegen bloedprikken en had het daarmee ook vergeleken in mijn hoofd. Dit is echter toch wel anders. Het duurt vooral even voor de vloeistof erin zit en deze voelt niet prettig in je spier. Daadwerkelijk zal het wel niet zo lang duren, maar voor mij leek het een eeuwigheid. Ondanks dit vond ik het prima te doen. Ik heb er nauwelijks last van gehad de dagen erna. Het kan wel een beetje beurs voelen.
Voorbereiding op de keizersnede
Toen was het zover: 36 weken en 5 dagen brak aan. In ons geval 21 september 2017. De keizersnede stond gepland om 13.30 en we moesten ons om 12.00 uur in ziekenhuis melden voor de ecg. Dat hield in dat ik ’s morgens nog een beschuit mocht eten en wat heb mogen drinken. Helaas is dat voor mij niet erg veel en heb ik de hele dag honger gehad… Maar goed, dat hoort erbij.
Om 12.00 uur meldden we ons in het ziekenhuis, in ons geval in het geboortecentrum, waar we meteen naar de kamer werden begeleid waar we de dagen erna ook zouden verblijven. Ik werd aan de ecg gelegd en we kregen te horen dat de operatie een uur uitgesteld was dus we hadden de tijd.
Uit de ecg kwamen geen gekke dingen en we wilden net de laptop pakken om iets op netflix te kijken, toen de verpleegster rond 13.30 uur kwam vertellen dat we toch naar de OK mochten. Zij had echter nog niet alles uitgevoerd, dus in sneltreinvaart is toen het infuus gezet, het bloed geprikt en heb ik mijn OK-pakje aangekregen zodat ik er klaar voor was. Ook heb ik nog medicatie gekregen tegen de misselijkheid, aangezien met mijn lage bloeddruk de kans op misselijkheid en overgeven groter was.
Naar de OK…
Om 13.45 stonden we met bed en al in ‘de sluis’ en maakten we kennis met de anesthesist en een assistent. Mijn man kreeg een pak aan en na wat vragen en uitleg werden we doorgereden naar de wachtruimte. Bijkomend ‘probleem’: men had geen opdracht gehad voor de sterilisatie, die ik meteen heb aangevraagd nadat ik wist dat het een keizersnede zou worden (ik lag ten slotte toch open dan en wist zeker dat ik niet nog een keer zwanger wilde worden). Dit hebben ze gecheckt en het kon toch worden uitgevoerd. Poeh, had mijn man toch bijna zelf nog moeten gaan.
Maar om terug te komen op de keizersnede. We hebben gewacht in de wachtkamer (ik weet eerlijk gezegd niet meer zo goed hoe lang) en toen werd ik opgehaald. Ik kreeg weer de nodige vragen gesteld en ik werd steeds zenuwachtiger. Gelukkig blijkt dit in de meeste gevallen het geval, verzekerde de verpleegkundige me. Lennart mocht er niet bij zijn met de ruggenprik dus hij ging met onze vaste verpleegkundige even de andere kant op, terwijl ik naar de OK gereden werd.
Drukte op de OK
Ik schrok van de drukte op de OK! Wat waren er veel mensen aanwezig! Er waren al twee en misschien zelfs drie gynaecologen. Er was één (of meerdere) kinderarts, er waren verpleegkundigen en misschien nog wel andere disciplines. Er was zeker een man of 10! Op de OK werden nogmaals alle nodige vragen gesteld, om zeker te weten dat duidelijk is wat er stond te gebeuren. Er werd ook een ‘smiley’ getekend in de bikinilijn. Nog even check, dubbelcheck door de gynaecoloog: was het kruisbloed aanwezig (noodzakelijk gezien de kans op bloedverlies). Het antwoord: ‘Nee’.
Tja, daar lig je dan, een beetje te trillen van de spanning en dan blijkt je operatie nog niet door te gaan. Dit bloed moest aanwezig zijn en werd dus op dat moment nog klaargemaakt. Dit duurde wel een uur, dus een uur terug naar de wachtkamer. Dat uur werd 1,5 uur aangezien ze een andere operatie voor hebben laten gaan.
Toen dan toch echt: de ruggenprik
Toen was ik dan toch echt aan de beurt. Rond half 4 werd ik opnieuw de OK op gereden. De vragen lieten ze nu maar achterwege en de ruggenprik is snel gezet. Voor mensen die zich daar zorgen over maken: Hier heb ik echt geen nare ervaring aan overgehouden. Het zetten van de prik voelde ik nauwelijks. Ik was wel even benieuwd hoe het zou zijn om je benen niet te voelen. Dit voelt heel gek eigenlijk. Ik heb de hele tijd een getintel gevoeld en ook gedacht dat mijn benen in een bepaalde houding lagen (ik vroeg me al af waarom ze deze houding kozen), maar later zag ik dat ze mijn been aan het schoonmaken waren in de lucht en ik had het gevoel dat mijn been nog op het matras lag… Heel gek dus, maar niet iets wat ik zelf nou als vervelend heb ervaren.
De operatie
Lennart kwam binnen, het doek werd opgehangen, de medicijnen en het vocht werden aangesloten en de operatie ging van start nadat ze de blaaskatheter hadden ingebracht. Dit voelde ik nog en ik vond dit niet prettig. Het deed geen pijn, maar het gaf een ongemakkelijk gevoel.
Al snel werd ik ook misselijk. Dat is geen pretje helaas. Ik heb meteen aangegeven dat ik misselijk werd en na enige tijd hadden ze de medicatie weer goed afgesteld. Dit is echter wel een paar keer ingesteld tijdens de operatie aangezien ik opnieuw misselijk of licht in mijn hoofd werd. Gelukkig heb ik niet hoeven overgeven.
De buik lag al snel open en ik moet zeggen dat ik van het snijden en rekken en trekken in de onderbuik echt niks gevoeld heb. Ze zeggen wel eens dat je getrek voelt, maar dat had ik dus niet. Wat ik wel voelde (waar ze me ook op voorbereid hadden) was het naar buiten duwen van ons meisje. Dit gebeurt van bovenaf in de buik en dat is geen prettig gevoel.
De geboorte via keizersnede
En toen was het zover: het schermpje ging omlaag en achter een stuk plastic hielden ze rond 15.55 uur mijn meisje omhoog. Ons meisje, van Lennart en mij. Lennart die er al die tijd bij was, die er was om tegen me te praten en me af en toe eens een kus gaf of mijn hoofd streelde. Lennart die tegelijk in alle rust heeft staan te kijken naar wat er nu aan de onderkant van dat doek gebeurde. Lennart die het heftige getrek en gesnij heeft gezien. Lennart die er bij was en eigenlijk niks anders kon doen dan toekijken. Ook Lennarts meisje was geboren met een mooi en sterk gehuil (thank God voor de corticosteroïden).
We hadden een gentle sectio, wat wil zeggen dat de baby de kamer niet verlaat als het niet nodig is en gelukkig was het niet nodig. Onze Danae is gecontroleerd en in doeken gewikkeld om vervolgens bij mij neergelegd te worden. Roze wolk zou je zeggen, toch…? Helaas was dat bij mij niet het geval op dat moment.
Terwijl ik wel probeerde te genieten van ons meisje, waren ze aan de onderkant van het doek nog flink bezig. Ze bleven maar op mijn maag en in mijn buik duwen en ik werd weer opnieuw misselijk. Je leest op internet verhalen dat je het dichtmaken niet echt meekrijgt en dat dit snel lijkt te gaan doordat je je baby bij je hebt, maar het duurde bij mij wel lang en ik voelde me niet goed. Danae is in die tijd even bij me aangelegd (ik wilde borstvoeding geven), maar ik heb daarna gevraagd om haar weg te pakken. De druk van haar op mijn borst en de druk van het duwen aan de achterkant van dat scherm samen werd me te veel. Ik heb me opgesloten in mezelf en me geconcentreerd op mijn ademhaling.
Al heel snel gebeurde er iets heel geks met me. Ik begon als een gek te trillen. Mijn hele lichaam, mijn kaken, alles ging op en neer en ik kon er niks tegen doen. Wat is dat een vervelend gevoel! Ik kan me niet herinneren dat ik het echt koud had, maar ik geloof dat ik het wel toen gezegd heb, dat het een combinatie was van ongecontroleerd trillen en kou. Hoe harder ik probeerde om mezelf onder controle te krijgen, hoe moeilijker het was. Ik heb dit echt als heel naar ervaren. Het enige wat de verpleegsters zeiden was: Laat het maar los, je kunt dit niet stoppen. Dat is makkelijk gezegd tegen een controlefreak;-)
Evaluatie door operatieteam
Na wat uren leken, was ik eindelijk dichtgenaaid en werd de operatie geëvalueerd. Betreffende de operatie zelf was alles volgens het boekje verlopen. Ze wisten dat het iets gecompliceerder zou zijn, maar daar rekening mee houdend, was alles volgens dat beeld verlopen. Wat echter voor problemen heeft gezorgd en ook die druk verklaarde die ze hebben uitgeoefend na de operatie, was dat mijn baarmoeder niet wilde samentrekken. Ze hebben deze dus moeten masseren en moeten helpen. Dit heeft ook ervoor gezorgd dat ik veel bloed verloren ben, anderhalve liter. Ik heb geen bloed bijgezet hoeven krijgen, maar mijn HB was wel te laag, waarvoor ik ijzertabletten heb mee gekregen.
Recovery
We zijn rond 17.30 uiteindelijk naar de recovery room gereden, terwijl ik nog steeds lag te shaken. Daar aangekomen hebben ze nog een infuus geprikt in de andere arm; Ze wilden niet te veel op 1 infuus doen en aan het eerste infuus was nog het nodige aangesloten. Op het tweede infuus hebben ze een medicijn aangesloten dat er gelukkig al heel snel voor zorgde dat het trillen stopte. En toen…had ik honger en dorst ;-). Ik kreeg een raketijsje. Jammie! Eten voelde echter nog wel heel raar. Ookal was het een ijsje, het leek alsof het niet goed door de slokdarm ging ofzo… Dat heeft nog wel een dag aangehouden: dat gekke gevoel tijdens eten of drinken.
Op de recovery hebben ze ook nog ergens een morfinespuit gezet, maar dat heb ik niet gemerkt. Wel voelde ik me op een gegeven moment wat duf en gek, dus ik denk dat dat de werking van de morfine is geweest. Ik heb echter geen gekke dingen gezegd of gedaan (ook hier was ik bang voor) en ik ben lekker mezelf gebleven.
Op de recovery heeft Danae met fingerfeeding even wat voeding gekregen. Ze was licht, dus ze moest wel wat eten en ik voelde me er op dat moment niet toe in staat.
Rond kwart voor 7 zijn we naar de kamer terug gebracht en was de rust iets wedergekeerd.
Terugkijkend
Ik kan me nog herinneren dat ik tijdens de operatie gezegd heb dat ik de keizersnede wel mee vond vallen, maar na het geduw op mijn baarmoeder, de lange tijd die verstreek en het shaken dat ik niet onder controle kreeg, keek ik hier toch heel anders tegenaan en vond ik het vies tegenvallen. Ik ben echter heel erg dankbaar en gezegend dat het zo is gelopen als het is gelopen. We hebben haar gezond en wel mogen ontvangen en genieten van haar!
Wat ik als heel prettig heb ervaren is dat er een aantal verpleegkundigen waren bij de operatie. 1 of 2 hebben er constant bij mijn hoofd gezeten en die konden me dan toch wel goed gerust stellen. Ze bleven rustig en keken en luisterden naar je. Ze stelden wat vragen om af te leiden… En ondanks dat je weet dat ze het daarvoor doen, helpt het toch :). Ik vind dit een mooie toevoeging bij zo’n zware operatie.
Al met al dus niet de meest prettige ervaring, maar het is mijn ervaring. Dat wil niks zeggen over de ervaringen die jullie hebben gehad of gaan krijgen. Ik hou van openheid en duidelijkheid en ik hoop de mensen die dit ook zoeken, zo te helpen in hun voorbereiding. Het herstel wordt in een losse blog omschreven.
