Op dag 5 na de keizersnede, zijn we met de auto op weg gegaan naar huis. Van tevoren zijn we opgenomen geweest in het geboortecentrum. Hierover kun je lezen in een eerdere blog.
In de auto
Naar huis gaan, bleek toch wat lastiger dan gedacht. Lennart heeft me met een rolstoel naar de auto gereden. Uiteraard moest ik toen nog van de rolstoel de auto in. Wat viel dat tegen. Eindelijk iets het gevoel dat ik er weer een beetje was en toen moest ik in de auto gaan zitten. Ik was er dus echt nog niet 😉 De auto ingaan is een rare draaiing en vervolgens voel je met rijden echt iedere drempel. Alle energie die ik nog had, was in dat ritje van 10 minuten verdwenen. En toen… moest ik natuurlijk ook de auto nog uit.
Thuiskomst
Toen ik naar binnen liep waren de jongste twee kinderen thuis met mijn schoonmoeder. Ik liep voor en Lennart kwam met wat eerste spullen achter me aan. Noah kwam aangevlogen en in plaats van dat hij zei: ‘Hoi mama, hoi papa’, was hetgeen dat hij al rennend en zoekend zei: ‘Danae, waar is Danae’ 🙂 Dus dat zat in ieder geval wel goed!
De kraamzorg is even komen opstarten en ik was blij toen ik de trap omhoog gestrompeld was en in bed lag. De kraamzorg gaf al aan dat we recht hadden op veel extra dagen zorg: tot en met de 14e dag, 8 uur per dag. We moesten dit wel even navragen bij de zorgverzekering en dan kon dat worden aangevraagd. Wat ben ik dankbaar dat ik goed verzekerd was en dat dit dus geen enkel probleem vormde!
Waar we trouwens ook heel dankbaar voor zijn, is dat onze thuisgroep van tevoren al had aangeboden om wat avonden te koken. Een thuisgroep is een groepje mensen uit de gemeente (kerk) die wekelijks/ tweewekelijks samen komen om te delen in het geloof en in elkaars leven. Dit door middel van een studie of door gewoon samen te zijn en te delen in dagelijkse ervaringen. Wij maken ook deel uit van zo’n groep en een gedeelte van deze groep heeft zich de moeite genomen om voor ons te zorgen in deze heftige tijd. Dit hebben we echt als heel prettig ervaren en we zijn God hier heel dankbaar voor.
’s Avonds was het nog niet zo goed te doen voor mij om naar beneden te komen; ik moest traplopen zoveel mogelijk vermijden. Het was toch wel zo fijn om samen te kunnen eten en Lennart heeft zich hier hard voor gemaakt. Hij heeft de kinderstoel en een tafeltje en stoeltjes bij ons op de slaapkamer gezet voor de kinderen. De kinderen hebben hier dan ook gegeten samen met mij. Het was echter niet zo’n succes als gehoopt, aangezien de kinderen hyperactief waren en niet zo lief bleven zitten als er gehoopt was. Zij hebben snel hun eten op gegeten en voordat Lennart goed en wel boven was met zijn eten, waren de kinderen al klaar en hun drukke zelf, wat op dat moment echt heel erg frustrerend en lastig was.
Frustratie
En ik kon niks doen… Dat is iets waar ik tijdens de weken van herstel echt keihard tegenaan gelopen ben. Ik had de zorg en de voedingen voor Danae en ik had hulp van de kraamzorg. En verder dan dat, kon ik ook bijna niks doen. Ik kon Lennart niet ontlasten; ik kon niet knuffelen met mijn kinderen; ik kon ze niet tillen; niet verzorgen… Ik wil best eerlijk toegeven dat ik het af en toe best lekker vind om niks te hoeven doen, maar dit ervoer ik niet als prettig. Ik voelde me echt gehandicapt. Ik zag Lennart overlopen en ik kon hem niet ondersteunen. Ik ben wel gaan nadenken over wat er wel kon veranderen. We hadden al de hulp van het eten van de thuisgroep en daarbij hebben we mijn moeder gevraagd om te helpen met de kinderen in bed leggen als ze hier was op dagen dat Lennart werkt. We hebben een commode boven gezet (we hebben de badkamer beneden met commode en hadden er geen boven) en we hebben ook meer gelet op Lennart zijn rust. Gelukkig zijn we hier samen goed uitgekomen, maar ik ben erg bang geweest dat hij weer een burn-out zou krijgen (hebben drie jaar geleden samen thuis gezeten met een burn-out) en ik kon niks fysieks doen om hem te helpen. Zo zie je wel dat kleine praktische aanpassingen veel kunnen doen.
De eerste week na de keizersnede
De eerste week thuis heb ik echt rustig aan moeten doen. Ik heb veel op de bank gezeten en overdag naar bed en ’s avonds ook op tijd erin. Wel heb ik mezelf kunnen wassen en douchen. Ik moet wel erbij zeggen dat daar dan ook alle energie in ging zitten die ik had en dat er daarna weinig tot niks over was.
Wat ook wel gek was, is dat ik met het maken van ontlasting echt een vreselijk pijn ervoer van de baarmoeder tot aan de anus. Ik heb dit nog aan iemand anders gevraagd die ook een keizersnede gehad heeft en zij had dit ook gehad. We hebben het maar op spieren gehouden, maar bij de verloskundige was dit fenomeen niet bekend…
Die eerste week ben ik gaan afbouwen met de diclofenac (de paracetamol ben ik nog blijven slikken). De diclofenac heb ik wel nog mee naar huis gekregen, maar ik ken mezelf: als ik niks voel, ga ik ook te snel weer dingen doen. Dus ik ben bewust aan de slag gegaan met afbouwen. Dit vond ik wel heel spannend, aangezien ik geen idee had, hoeveel pijn ik nu eigenlijk had.
Dat afbouwen merkte ik wel en door het ijzertekort was ik ook heel snel moe en had ik een licht gevoel in mijn hoofd. Ik heb het afbouwen dan ook per twee dagen gedaan en niet iedere dag een tablet minder.
De tweede week
De tweede week heb ik alleen nog een diclofenac in de nacht gehad op dag 8 en zelfs een paracetamol vergeten in de nacht. Dus wel vooruitgang. Ik kon de dag erna zelfs weer op mijn zij liggen! Jeej, wat was ik daar blij mee. Ik slaap al jaren op mijn zij met een kussen tussen mijn benen. Dit om mijn rug en bekken te ontlasten (ik heb hier heel veel pijn aan gehad en een hernia). Ik was erg bang voor mijn rug als ik te lange tijd alleen op mijn rug zou slapen, dus ik was opgelucht toen ik weer op mijn zij kon gaan liggen.
Dag 10 was de eerste dag zonder diclofenac en met 14 dagen had ik geen pijnbestrijding meer nodig, ook niet van de paracetamol.
Derde week en daarna
En toen dacht ik natuurlijk alles aan te kunnen… Ik ben op een dag meegelopen naar school om de kinderen te halen en die dag dacht ik ook mijn slaapje niet nodig te hebben. Ik geloof zelfs dat we ook die ochtend nog weg waren geweest. Ik kan je vertellen: Geen succes! Wat heb ik een hoofdpijn gehad die dag en de dag erna! Dus tip: doe echt niet te veel in 1 keer. De dagen erna weer extra rust gepakt en op tijd naar bad gegaan.
Stapje voor stapje, beetje bij beetje, ben ik steeds weer iets meer gaan doen. Danae was op het moment dat ik aan deze blog begon 8 weken en nog steeds heb ik weinig energie. Ik merk wel een duidelijk verschil en ik kan ook wel weer echt dingen doen, zoals wassen, vouwen, strijken, koken… Ik moet echter wel oppassen dat ik het niet allemaal op 1 dag doe.
Bij het aanpassen van deze blog is Danae bijna 11 weken en ik voel me weer een beetje mezelf. Ik hoef niet meer te slapen overdag (af en toe trouwens toch nog doen) en ik energie. Het scheelt wel dat Danae sinds een week of 2/3 de nachten langer laat en ik dus geen nachtvoeding meer heb 🙂
Ik heb bloed laten prikken en mijn ijzergehalte is weer netjes op 9. Nog even de tabletten opmaken en dan ben ik daar ook klaar mee 🙂
Met 5 weken kon ik weer auto rijden zonder problemen. Voor die tijd vond ik het al vervelend om op de bijrijderstoel te zitten. Dit heeft echt wel even tijd nodig gehad.
Als ik terugkijk denk ik dat ik best snel hersteld ben, maar het duurt even. Als je erin zit, duurt iedere minuut te lang. Ik ben mezelf regelmatig tegengekomen en dan moest ik weer gas terug nemen. Maar goed, niet geprobeerd is altijd mis. Als je er maar wel op reageert als het ‘mis’ gaat, dus dan ook echt gas terugnemen. Dat is wat ik heb ervaren en hoe ik het zie.
Ik hoop jullie hiermee een beeld te hebben gegeven met wat er allemaal komt kijken bij een keizersnede en het herstel. En dan heb ik het nog niet over de borstvoeding gehad… Daar wordt nog een heel artikel aan gewijd. Want ook dat gaan echt niet vanzelf!
