Slachtoffer van eigen gedachten
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen, mijn streven was om wekelijks te bloggen. Nou ligt dat niet alleen aan het chronisch ziek zijn dat dit niet gelukt is. Er zijn meer beren op de weg in mijn persoonlijke omstandigheden en deze maand is echt giga druk! Je rolt van de ene in de andere feestdagen en met de kinderen gaat daar een stukje aan vooraf, want op school werken ze er naar toe en dan gebeurt dat thuis automatisch ook.
De persoonlijke omstandigheden geven me een beladen gevoel rond deze tijd. Sowieso ben ik een enorme denker; als mens, als moeder. Ze zeggen wel eens dat je het slachtoffer kunt worden van je eigen gedachten. Ik denk dat ik ermee in kan stemmen. Mijn dochter zingt vaak het liedje van Frozen: ‘Let it go, let it go’. Misschien zou dat mijn nieuwe voornemen moeten zijn; het gewoon laten gaan. Ik ben voor!
Energielevel
Ik realiseer me wel dat als er persoonlijke dingen spelen dat mijn energielevel ontzettend keldert. Ik ben dan moe, ik heb geen zin in de dag. Dan zie ik niet alleen beren op de weg, maar ook apen. Ik ben momenteel echt heel erg moe. Vanmorgen op de fiets naar school kreeg ik de zenuwen van mijn accu die bijna leeg was. Ik fiets met trapondersteuning op de bakfiets, zo kan ik drie kinderen vervoeren en fietst het niet zo zwaar. Gelukkig waren achteraf die zenuwen nergens voor nodig. Ik zag alweer voor me hoe ik dat stuk terug moest fietsen zonder ondersteuning, maar dat bleek mee te vallen. Waarschijnlijk omdat ik heen fietste met drie kinderen en terug nog maar met een. Dat maakt het minder zwaar en neemt het misschien ook minder energie. Nou goed, heel verhaal maar de accu heeft het gered tot thuis. Yes! Houd ik meer energie over voor de rest van de dag.
Hebben jullie ook zo erg dat in december zoveel moet? Onze Kerst loopt dit keer anders dan anders. We hebben helemaal niks. Tijd voor onze eigen traditie dus! Mooi moment om die ook te maken en niet ieder jaar vast te zitten aan een berg verplichtingen. Maar wat doe je dan? Wij hebben ze zelf laten kiezen en gaan de 1e Kerstdag met ons gezin gourmetten. We zullen het beleven!
Chronisch ziek zijn
Ik wijk ontzettend af van de titel. Ik zou schrijven over hoe het is om als moeder chronisch ziek te zijn. In feite betekent dat in deze maanden inleveren. Wij zijn heel bewust vroeg ouders geworden omdat je niet kunt voorspellen hoe MS verloopt. Het is wel confronterend dat een potje voetballen met onze kinderen er niet echt in zit momenteel. Of toen ze leerden fietsen, dat ik dat niet kan doen maar dit automatisch betekent dat mijn man deze dingen op zich neemt. Ik vind dat erg moeilijk, maar ik realiseer me ook dat ik weer de andere dingen die minder energie kosten kan doen. Ik denk er al een tijdje aan om naar fysiotherapie te gaan en dat die mij misschien kan leren waar de grenzen liggen en ik opnieuw kan ervaren waar mijn kracht ligt en hoever ik kan gaan. Ik weet dat ik een heleboel kan, maar dat ik uit angst zelf de boel stil heb gezet. Dat lijkt me ook niet helemaal de bedoeling.
Ik loop er vaak tegenaan dat als ik iets op dat moment niet kan, hoe je dit dan uitlegt aan kleine kinderen. Gister bijvoorbeeld moest ik door de MRI en werd de jongste al voor schooltijd van de oudsten weggebracht. Er kwamen geen vragen en ik doezel het weg onder het mom van ‘Mama heeft een afspraak waar hij even niet bij kan zijn’. Ik weet ook niet wanneer je iets uitlegt en in hoeverre dat te bevatten is. Het ziekenhuis heeft me eens twee leesboekjes gegeven voor kinderen. Het lijkt me alleen heftig om dat voor te lezen en het is ook niet helemaal het plaatje wat ik ze voor ogen wil geven. De man waar het over gaat die zit in een rolstoel en dat is bij mij niet aan de orde. Ik vind het vreselijk om in die MRI te liggen, maar het gaat ieder jaar beter omdat er ieder jaar wel een verbetering is wat er voor zorgt dat het beter te doen is. Maar als je altijd wegloopt en wegwuift voor wat je hebt en kunt, dan is het ontzettend confronterend om daarin te liggen, want op zo’n moment word je gedwongen om er bij stil te staan. Ik ben niet gauw bang, maar als je daar dan ligt en bedenkt wat je hebt en de kinderen schieten door je gedachten… Ja, dan word ik bang. Bang voor de onzekerheid en wat de toekomst me brengt. Morgen krijg ik de uitslag, maar voor de uitslag ben ik niet nerveus. Misschien voor het feit dat ik fysiotherapie eindelijk bespreekbaar ga maken.
Ik vind het pijnlijk om verhalen te lezen op internet dat je met een chronische ziekte beter geen kinderen kunt krijgen, of dat er mensen zijn die daardoor hun wens laten schieten. Maar het kan echt! Het grootste bezit wat je kunt geven aan de kinderen is de liefde en de aandacht. En samen vind je altijd een manier om het goed te laten verlopen.
