Hoe spannend kan het zijn als je wacht op een uitslag? Een slapeloze nacht en een hele spannende rit naar de opvoedpoli gaf me een hoge hartslag, zweetaanvallen en de trillingen in m’n lijf. Veel te vroeg aangekomen eerst maar een kopje thee gedronken in het restaurantje naast de opvoedpoli. Tijdens dat kopje thee vroeg ik mezelf eigenlijk af waarom het Opvoedpoli heet. Het heeft namelijk niet direct met opvoeden te maken. Ik vind het meer een adviesbureau voor ouders met kinderen die een beetje ‘anders werken’ dan ‘standaardkinderen’.
Emoties in het extreme
Mijn kind is duidelijk van jongs af aan niet ‘standaard.’ Nee, hij is bijzonder. Een prachtig ventje, zorgzaam, lief, aanwezig, maar bovenal zit bij zichzelf in de weg. Stijn is nooit blij maar euforisch, niet boos maar woedend, niet verdrietig maar ontroostbaar. Alle emoties in het extreme. Terwijl er verschillende uitslagen in m’n hoofd rondspoken tikt de tijd verder en reken ik mijn kopje thee af. Terwijl ik de straat oversteek neemt de spanning toe. Gelukkig duurt het niet al te lang voor ik aan de beurt ben. We gaan naar een apart kamertje; ik en de twee psychologen die Stijn hebben onderzocht. ‘We hebben de onderzoeken uitgewerkt en daarin ook de vragenlijsten van school en die voor de ouders verwerkt. Samen met alle testen die we met Stijn hebben gedaan kunnen we concluderen dat Stijn ADHD heeft.
Opluchting maakt plaats voor tranen
Er verscheen een lach op mijn gezicht. Niet omdat ik blij was, nee dat zeker niet. Maar omdat ik al 5 jaar aan het vechten ben voor mijn kind en dat nu blijkt dat al dat vechten eindelijk iets heeft opgeleverd namelijk: ADHD. Nee ik ben niet gek! Ik heb altijd geweten en gezien dat Stijn anders werkt dan andere kinderen. Hoe hij zich afzondert, hoe ongelukkig hij soms is, hoe hoog hij de lat legt voor zichzelf en hoe vreselijk verdrietig hij is als hij simpele instructies niet lijkt uit te kunnen voeren. Mijn lach maakt plaats voor tranen. Zie je wel dat ik gelijk had? Terwijl zoveel mensen zeiden dat ik spoken zag, of dat het lag aan de hoeveelheid suiker die hij dagelijks at! En geloof me. Uit wanhoop heb ik Stijn 2 weken lang geen suiker gegeven en dat leverde totaal geen ander resultaat op dan een verdrietig kind dat geen snoepjes mocht eten.
Medicatie voor ADHD of niet?
Nu uitzoeken met een kinderpsycholoog of Stijn aan de medicatie moet of niet, nog meer structuur en regelmaat toepassen op school en thuis ( en geloof me er: gebeurt hier al weinig spontaan!). Stijn blijft gewoon Stijn wat dat betreft verandert er helemaal niets. Stijn; iedereen is gek op hem, hij heeft o zoveel vriendjes. Nu maar hopen dat deze uitslag ADHD maakt dat we een weg kunnen vinden voor hem zodat hij ook zichzelf ‘leuk’ gaat vinden en accepteert dat hij is wie hij is. Dat hij rust mag vinden in zijn mooie koppie en dat hij later ooit mag zeggen: ‘Ik ben dan misschien wel een klein beetje anders, maar ik hou van mezelf en ben blij met wie ik ben!’
Voor mij als moeder wacht er nu een taak om hem te helpen in dit hele proces. Gesprekken te voeren met zijn vader die zeker weten geen medicatie zou willen geven. Bidden voor dit nieuwe proces, dit nieuwe tijdperk. Een enorme spanning valt van mijn schouders, een nieuwe uitdaging staat me op te wachten. Ik heb totaal geen ervaring met ADHD dus weet ik ook niet wat ik allemaal moet verwachten. Wel wat mensen gekend met ADHD maar daar stond ik wel wat verder bij vandaan.Nu sta ik er middenin en samen met de Heer komen we wel op een weg die goed is voor Stijn.
