Waarom BAM?
Mijn zoon, inmiddels onze zoon, heb ik gekregen als bewust alleenstaande moeder (afgekort BAM). Dat houdt in dat ik als alleenstaande via een donor zwanger ben geraakt.
De donor heeft geen rechten. Geen plichten. Hij staat nergens geregistreerd als vader van mijn zoon.
Ik ben BAM geworden omdat ik na behoorlijk beschaamd vertrouwen vanuit mannen, ik een relatie niet meer zag zitten. De kinderwens was er, dus onderzocht of ik het alleen zou kunnen. Ik dacht van wel, en bijna 3 jaar later, ben ik mama van een peuter.
Alsnog een relatie
Ondanks dat ik een relatie niet zag zitten, (stiekem wel wilde, maar niet durfde) kwam ik online een man tegen. Die voor de verandering meer schreef dan: ‘mooie foto’. Meteen hadden we een klik. Datzelfde weekend hadden we de eerste date. En sindsdien zijn we een stel. Hij sprong in het diepe met mijn gezondheid waar hij meteen mee geconfronteerd werd, en met mijn zoon. En desondanks bleef hij. We hebben trouwplannen dit jaar en over een paar weken, komt hij hier wonen.
Onvruchtbaarheid
Vanaf het begin heeft hij gezegd dat hij onvruchtbaar is. 0,0. Geen enkele kans. Tenzij God een wonder doet. Maar ik heb wel het verlangen naar een tweede kindje. Mijn eierstokken klapperen al een poos, maar verstandelijk gezien is het wijs om te wachten. Ook vanwege mijn ziekte (fibromyalgie). Ondanks dat de kinderwens bij ons beiden aanwezig is, is het ook een gevoelig en ook confronterend onderwerp.
Ik weet hoe het werkt met een donor. Zo snel en soepel hij zich ontplooide als vader naar mijn zoon, maak ik me ook geen zorgen dat hij zich niet als vader van een kindje van ‘ons’ zou gaan voelen.
Zijn gebrokenheid
Ik zie mezelf als empathisch, dus leef me ook in hoe het voor hem kan zijn. Omdat hij zelf niet zo goed zijn gevoel onder woorden kan brengen, vul ik het zelf in. Ik snap als geen ander het verlangen om ouder te zijn. En kan me niet voorstellen hoe ik zou reageren als ik zou horen dat ik geen kinderen had kunnen krijgen. Zeker niet na mijn zoon. Hij is me zó kostbaar. Als je al van jongs af aan bewust bent dat je papa of mama wil worden, kan ik me niet voorstellen hoe hard dat nieuws binnen kan komen. Maar ik snap zeker de gebrokenheid die je daarna voelt. Het feit dat je zó graag wilt, maar je lijf er gewoon niet toe in staat is.
Onvruchtbaarheid en geloof
In de dierenwereld zijn de mannetjes het meest gedreven op nageslacht. Ik weet niet of dat in de menselijke natuur ook zo werkt. Ik geloof in God, dat is geen geheim. Ik wil geen discussie aanwakkeren of God wel of niet bestaat, ik deel alleen mijn visie erop. Ik geloof in de Bijbel, waarin de eerste opdracht aan de mensen is om zich voort te planten. Dus vanuit daar, zie ik zeker dat dat heel diep geworteld zit in mensen. Ik geloof dat God wonderen kan doen, ziektes en kwalen kan genezen. Het is dus een hoop dat God ons het nog mogelijk gaat maken om een kindje aan ons te geven. Een hoop dat het biologisch van ons samen is. Maar vanuit mijn pessimistische denken, en de twijfel die ik heb als mens, vraagt dan: maar wat als dat wonder niet komt?
De pijn van onvruchtbaarheid
Als ik me voorstel hoe graag wij een kindje willen, is de keuze voor mij niet moeilijk gezien mijn geschiedenis om opnieuw een donor in te schakelen. Maar denkend aan mijn partner, ligt dat een heel stuk gevoeliger. Hij neemt het zijn lijf en zichzelf kwalijk dat hij geen kinderen kan krijgen. Ondanks dat hij er niks aan kan doen. Ik kan ‘gewoon’ kinderen krijgen. Het grote verdriet om niet een kindje te kunnen krijgen en te kijken welke eigenschappen het van hem heeft. Het feit dat er een andere man mij zwanger zou maken (met een spuitje hoor), terwijl hij als man dat gewoon zou moeten kunnen. En willen. De gekrenkte trots, het verdriet. Hij is ook bang dat hij minder van dat kindje zou houden dan wanneer het van hem is. Ik snap zijn angst, maar ik zie hem ook met onze zoon. Ik zie daar geen enkel probleem. Heb hem geprobeerd uit te leggen hoe ik het zie. Hoe hij nu al een vader is, laat staan als hij dat vanaf het begin is. Ik heb ook gezegd, dat een gevoel van vader-zijn niet biologisch is, maar puur mentaal. Hij snapt het helemaal. Met zijn hoofd. Maar zijn gevoel en zijn hart laten op zich wachten…
In het nu
Wat ik eerder zei: het is niet voor nu. We richten ons nu eerst op het hier en nu. Eerst samenwonen, mijn revalidatietraject en de trouwplannen. We hebben genoeg om ons op te richten. Maar het blijft ons bezighouden. De hoop op een kindje is er en ik geloof dat dat er ook gaat komen. De vraag is alleen hoe en wanneer.
