Afgelopen maandag was het zover. Mijn eerste werkdag na mijn zwangerschapsverlof was aangebroken. Even een lastige dag, even doorbijten, even er doorheen. Ik ben altijd graag naar dit werk gegaan en zag ook wel in dat het gewoon even wennen zou zijn om weer aan het werk te gaan. Door de borstvoeding heb ik met Danae een hele andere verbinding dan ik had met de andere kinderen en vond ik het dus ook veel moeilijker om weer aan het werk te gaan. Daarbij is ons bedrijf tijdens mijn zwangerschapsverlof verhuisd, zouden mijn werkzaamheden nog worden besproken en moest ik volledige voedingen gaan kolven (wat zou dat met mijn productie doen?). Kortom een dag met veel nieuwe dingen. Ik ben niet zo heel goed met nieuwe dingen, dus ik was best nerveus…
Aanloop naar de eerste werkdag
Om het allemaal zo goed mogelijk te laten verlopen voor Danae, zijn we al een tijd geleden begonnen met af en toe een flesje te geven met afgekolfde melk. Deze kolf ik iedere ochtend na de voeding af. Danae pakte de fles goed, dus we voorzagen geen problemen.
RS-virus
Twee weken voordat ik weer aan het werk moest, zijn we met Danae bij de dokter geweest om haar te laten controleren. Ze was verkouden en we wilden er zeker van zijn dat er geen slijm in de longen zat. We waren bekend met het RS-virus doordat Deannah dit gehad heeft en we wilden de mogelijke complicaties graag voor zijn.
We hebben van de dokter de xylometazoline (Xylo) neusspray (0,025) mogen halen bij de apotheek en eventueel mochten we ook de ventolin, die we nog thuis hadden, gebruiken. Alles leek dus mee te vallen en goed te komen.
Naar de huisartsenpost
Helaas bleef dit niet zo. Vrijdag op zaterdag nacht leek ze stikken in haar eigen slijm en huilde ze veel. We hebben het overdag nog aangekeken en zijn toen in de avond toch naar de HAP (huisartsenpost, red.) gegaan. De dokter heeft haar daar gecontroleerd en alles was goed, behalve uiteraard een fikse verkoudheid. Hij gaf aan dat het goed was hoe we haar aan het ‘behandelen’ waren en dat we het op die manier dan ook zouden doorzetten. We mochten haar daarbij structureel paracetamol geven, zodat ze zich wat beter zou voelen. Ik vroeg nog of er een bepaalde tijd tussen de xylo-bestuivingen moest zitten, maar hij zei dat dit niet uitmaakte in dit geval, omdat het zo’n lage dosering was.
Dus hebben we doorgezet. Voor iedere voeding de xylo, om de paar uur sinaspril en ventolin, neusje goed leegzuigen… Zo gingen we dus het weekend uit en weer aan het werk.
Aan het werk na verlof
Op het werk heb ik kennis gemaakt met de kolfruimte (een kleine ruimte met een stoel erin, die (nog) niet af te sluiten is en zonder raam). Toen ik hier net klaar was met kolven, belde Lennart op. Hij gaf aan dat Danae de fles niet wilde pakken. Hij had haar wel pas net van tevoren de paracetamol gegeven, dus we spraken af om nog even te wachten en te kijken hoe ze zou drinken als ze zich iets beter zou voelen.
We hebben daarna nog even contact gehad en ze had 80 cc uit de fles gedronken en hij heeft haar nog 40 cc kunnen nageven middels finger-feeding.
We besloten dat ik op het werk zou blijven en we de volgende voeding ook weer even zouden kijken. Wat is dat lastig als je weet dat je kleine meisje bij jou waarschijnlijk wel zou drinken!
Te weinig voeding
Ik heb de dag afgemaakt en Lennart is me komen halen. In de auto zei hij al dat ze de voeding erna maar 4o cc uit de fles had gedronken. Dat is natuurlijk te weinig. We zouden even kijken hoe ze de borst zou pakken als we thuis waren. Helaas ging dit ook niet meer goed. Ze was doodop en viel in slaap. Dus wederom veel te weinig voeding binnen.
Toen dit bleek hebben we er geen gras over laten groeien en was ik nog net voor sluitingstijd bij de huisarts. Zij heeft haar gecontroleerd en vond ook dat Danae er echt wel ziek uitzag en stelde voor om haar te laten controleren door de kinderarts. Niet meer langs huis en meteen naar de spoedeisende hulp.
Spoedeisende hulp
Daar aangekomen was het heel druk en duurde het even voor ik bij de balie aan de beurt was. Toen ik eenmaal aan de beurt was ging het gelukkig relatief snel en werd ik in een aparte kamer gezet. Daar waren ze zo vriendelijk om me een broodje aan te bieden. Dit was zeer welkom, aangezien ik al uren niks meer gegeten had!
De kinderarts kwam erbij en controleerde haar. Hij gaf aan dat hij zou overleggen met zijn supervisor. Ze was ziek, maar er zat nog geen slijm in de longen. Wel leek het een beginnende bovenste luchtweginfectie. Hij vertelde dat het ziekenhuis waar ik was vol was, dus zou ik moeten uitwijken naar een ander ziekenhuis als ze opgenomen zou moeten worden. Ik gaf aan dat het voor mij geen probleem zou zijn, aangezien we toch tussen beide ziekenhuizen inwonen. Ook gaf ik aan dat we niet meer wisten hoe we haar verder konden helpen. We deden alles wat we wisten en wat we konden doen.
Toen de arts met zijn supervisor overlegde, kreeg onze dame (uiteraard!?) een opleving en lag ze te spartelen in bed en te kletsen toen de supervisor terugkwam. Tja, leg dat maar eens uit. Gelukkig was de arts die haar gecontroleerd had erbij en zei dat ze er net nog zieker uitzag. De supervisor heeft nog gecontroleerd en gaf aan dat ALS er plek was in het ziekenhuis, dat de plek voor haar zou zijn. Hier was ik wel blij om. Ze gingen overleggen en zouden zo terug zijn.
Nou…De arts kwam terug, maar wel bij de andere persoon op de kamer, ook een kindje. Eerlijk gezegd zag ik de bui al hangen: er zal nog wel maar 1 plek zijn, dus ze gaan kijken wie van ons er mag gaan. Toen hij klaar was met dat onderzoek en weer overlegd had met de supervisor kwam hij terug bij mij en gaf aan dat er plek was en dat wij mochten gaan. Gelukkig! Hij wilde wel dat er iemand met mij meereed, ik mocht niet alleen rijden. Hij was met zichzelf nog in overleg over een ambulance. Toen ik aangaf dat ik Lennart thuis zou gaan halen, was het prima en zouden we ons zo snel mogelijk melden bij de SEH (spoedeisende eerste hulp) van het andere ziekenhuis. Danae was ook net wat aan het drinken; dat heb ik haar nog af laten maken. Alles wat ze binnen had, had ze tenslotte binnen.
Terwijl ik naar huis reed heb ik mijn moeder gebeld en zij zou op de andere kinderen passen als Lennart en ik naar het ziekenhuis gingen.
Opname in ziekenhuis
Eenmaal aangekomen op de afdeling in het andere ziekenhuis, werd Danae aangesloten op de monitoren. Het was toen 20.15. Het was me het dagje wel en het was nog niet afgelopen. Gelukkig wisten we een beetje van het reilen en zeilen in het ziekenhuis af, dat was voor ons niets nieuws. We hadden een fijne kamer en ik zou blijven slapen i.v.m. de borstvoeding. Die avond heeft ze nog redelijk gedronken. Om 23.00 uur ging ik proberen om te slapen. Lennart was toen alweer op weg naar huis om mijn moeder af te lossen.
De eerste nacht
Die nacht was echt een drama. Ik slaap al heel slecht op andere plekken en dan zie je om de zoveel tijd weer het alarm aanslaan (gelukkig verder niks aan de hand). Daarbij kwam midden in de nacht de arts nog binnen. Ze gaf aan dat ze bij kindjes vanaf deze leeftijd niet meer onderzoeken om welk virus dat het gaat, maar dat het in 80% van de gevallen het RS-virus is, wat wij ook leken te herkennen en wat ze in het andere ziekenhuis ook al vermoedden.
Danae wilde om 5.00 weer drinken. Slapen was dus echt veel te weinig en helemaal niet vast. Wat valt dat tegen als je gewend bent om de nachten door te slapen. Begrijp me niet verkeerd, ik deed het graag voor haar, maar de verpleegkundige gaf ook al aan dat het opbreekt, als je het niet meer gewend bent. De volgende dag moest ze ook weer gewoon gevoed worden en had ik geen lekker bed om bij te slapen. Pittig dus.
Laag zuurstofgehalte
Gelukkig kon Lennart de hele dag erbij blijven. Op dinsdag hebben we de kinderen altijd opgevangen omdat we dan beide werken. Ze is gewogen en we hebben haar lekker gebadderd. Ook zijn we samen wat kunnen gaan lunchen toen ze sliep (binnen een half uur waren we weer terug op de kamer :p). We hebben een spelletje gekocht om te kunnen doen op de kamer, maar dit hebben we maar 1 keer gedaan. De rest van de tijd ben je toch wel aan het kijken hoe het met je kleine meisje gaat of bezig met het proberen om voeding binnen te krijgen. ’s Avonds zijn we met twee van de andere kids nog wat gaan eten naast het ziekenhuis en zijn ze even komen kijken.
Het zuurstofgehalte in het bloed van Danae leek dinsdag minder te worden. Ze hebben haar toen van haar buik (haar vaste houding) op de rug gedraaid en toen werd het zuurstof weer iets hoger. Het bleef aan de lage kant, maar het was voldoende.
Die nacht heb ik iets beter geslapen, maar ook toen weer een nachtvoeding. Deze was door het personeel ingepland, aangezien ze de dag ervoor te weinig gedronken had en net niet genoeg geplast had.
Ontslag
Ze werd de volgende ochtend weer gewogen en het bleek dat ze wat was afgevallen.
Aangezien het voor de rest ‘goed’ ging, zijn we ontslagen en moeten we ons volgende week melden bij het consultatiebureau om haar te wegen. Daarbij gaven ze aan dat de nasleep nog wel even zou duren. De dokter en de verpleging vermoedden dat we de piek toch thuis al gehad hadden, dus dat was wel goed om te horen.
Verschillende medische adviezen
Ik heb nog gevraagd naar de manier waarop wij haar thuis ‘behandeld’ hebben en wat de arts van de HAP zei. Het gebruik van de xylo neusspray en de hoeveelheid blijkt een alom omstreden punt te zijn. De ene persoon zegt: maakt inderdaad niet uit. De ander zegt dat er wel een maximum aangebonden is. Dus daar word je niet wijzer van.
Wat ze wel afraden in het ziekenhuis is het leegzuigen van de neus. Al het slijm dat er wordt weggezogen komt dubbel terug, aangezien het neusslijmvlies geïrriteerd is. Ik had deze keer bewust een pompje gekocht dat je zelf met je mond moet gebruiken om leeg te zuigen. Juist om ook het slijm van achter uit de neus weg te krijgen. Dit blijkt dus niet goed te zijn. Een peertje haalt alleen het slijm voor uit de neus en dit is prima. Uiteraard kun je die andere ook gebruiken, maar dan dus niet te hard zuigen en niet het slijm te ver uit de neus willen halen.
Daarbij gaven zij ook aan dat de zoutoplossingen die in spray-vorm te krijgen is, niet zo handig is voor de neusjes van baby’s. De spray komt niet verder dan het eerste neusschot. De kleine ampullen werken beter. In het ziekenhuis maken ze zelfs gebruik van een spuitje. Dat zorgt ervoor dat de holtes ook goed gespoeld worden.
Ontregelde borstvoeding
En nu zijn we thuis. Het is nog pittig. Ze wil nog steeds een nachtvoeding en ze zuigt minder hard aan de borsten. De borstvoeding is weer helemaal ontregeld. Vanmorgen had ik opeens een pijn! Ik heb ze toen maar goed na gekolfd en gelukkig is de pijn nu weg.
Danae hoest nog veel en hier kunnen we niks aan doen. Er is geen oplossing voor behalve laten hoesten of eens even goed rechtop houden. Gelukkig zien we haar kleine stapjes vooruit maken. Ze drinkt wat langer en ze krijgt wat kleur op haar wangen. Ze is soms zelfs even echt vrolijk en aan het kletsen.
Het grootste gedeelte van de dag slaapt ze. Ze is heel moe en heeft alle energie nodig om beter te worden.
Drinken uit de fles
Daarbij heeft ze op dit moment problemen met de fles. Deze pakte ze altijd goed, maar nu wil het niet lukken. Waarschijnlijk kost het haar toch te veel energie en/of heeft ze behoefte aan de troost van de borst. We blijven echter af en toe proberen, want volgende week mag ik weer opnieuw beginnen aan mijn eerste werkdag. De verwachting is dat het dan beter met haar gaat en dat ze dan de fles goed pakt.
Vooruitblik
De nasleep van een RS-virus kan lang zijn. Deannah heeft er nog jaren last van gehad. Dit jaar is het eerste jaar dat we voor haar nog geen ventolin nodig hebben gehad en ze is nu 3. Bij haar was het echter wel veel heftiger. Zij lag met 6 weken in het ziekenhuis en heeft sondevoeding en zuurstof nodig gehad. Danae is een dikke drie maanden en bijvoeding en zuurstof is haar bespaard gebleven. Laten we dan ook hopen en bidden dat het bij Danae een minder lange en grote nasleep heeft.
We zijn dankbaar dat het allemaal relatief gezien nog mee is gevallen.
Op naar weer een nieuwe eerste werkdag! Maar nu eerst tijd en energie investeren in mijn kleine meid!
