Ik heb twee beste vriendinnen. Een daarvan werkt als docente op een middelbare school. Ze is ook mentor van een groep. Ik ben zo trots op haar. Sinds ik haar ken, we waren jaar of twaalf/dertien, zei ze al dat ze docent wilde worden! Maar goed, dat terzijde want dat is niet waar mijn blog over gaat.
Ze wil spuien terwijl ze in de trein naar huis zit. Tijdens een oudergesprek over een van haar leerlingen is gebleken dat er een leerling al lange tijd mishandeld wordt. Vader verdedigt zich: ‘Het hoort bij onze cultuur en het wordt uit liefde gedaan.’
De mentor van slag
Mijn vriendin is van slag. En ik ook. Ze beschrijft het gesprek en het beeld wat ze nog op haar netvlies heeft staan van haar leerling. Zoveel gedachten gaan er door haar heen. Vooral als ze denkt aan haar eigen twee meiden. Hoeveel ze van ze houdt. Tuurlijk, net als mijn zoon zijn haar dochters ook kinderen. En elk kind haalt op zijn tijd het bloed onder de nagels van de ouders vandaan. Maar zoals zij de (vermoede) mishandelingen beschreef, er is niet in detail getreden, kun je je niet voorstellen.
En dat doet me nadenken. We leven in een verknipte wereld, waar dit geen uitzonderingen meer zijn. En dat ligt niet alleen aan cultuur. Mijn hart huilt, net als dat van mijn vriendin. En net als het hart van vele anderen die kinderen of tieners kennen die met mishandeling of misbruik of verwaarlozing te maken hebben. Of misschien heb je het zelf wel meegemaakt.
Schaamte en slaan uit liefde
Als je denkt aan de gevolgen voor iemand… Het feit dat je bang bent voor (een van) je ouders. Vul ik zelf in, maar dat moet haast wel. Bang zijn nooit goed genoeg te zijn voor je ouders. Het gevoel niet geliefd te zijn. Want wees eerlijk: wie trapt erin als iemand zegt dat hij of zij hun kind door de kamer slaat uit liefde?
En dan nog de schaamte voor wanneer het uitkomt. Wel fijn dat iemand je wil helpen en in bescherming wil nemen, maar tegelijkertijd wordt die uit zijn bekende omgeving gerukt. Misschien verschillende pleeggezinnen. Therapie. Allemaal om te helpen. En hopelijk helpt dat ook. Maar als je bedenkt wat mensen allemaal moeten doorstaan in hun jonge levens tegenwoordig. Mijn hart gaat naar ze uit. En naar hun omgeving die om hen huilt en maar beperkt is in wat ze voor iemand kunnen betekenen.
Signaleer mishandeling
Het moeilijkste is dat het om iedereen kan gaan. Je buurjongen of je nichtje. Jezelf of misschien je broer of zus vroeger wel. En er ligt zo’n taboe op. Zoveel schaamte.
Kinderen zijn niet makkelijk. Maar hoe vervelend ook, geen enkel kind verdient mishandeling op wat voor manier dan ook.
Het nut van deze blog: bewustwording creëren. Houd je ogen en oren open. Peil het als je iets vermoedt. Soms is het gewoon een slechte dag in huis en dunne muren. Als je bang bent wat het met jou doet, bedenk dan waar het kind wel niet doorheen moet gaan. Zet jezelf opzij en wees er. Wees die veilige haven. Wees die persoon waar ze kunnen spuien. En schakel hulp in waar nodig. Volwassenen zijn sterk. Wij komen er wel weer bovenop. Kinderen zijn veerkrachtig, maar wel met de juiste begeleiding. Je hoeft geen expert te zijn om te helpen. Kijk naar wat je kunt. Je kunt altijd wát.
Net als je eigen kinderen willen ze niks liever dan ertoe doen en geliefd zijn. Een veilige plek hebben.
Ik kan niet veel. Zo via via. Maar ik bid. En ik schrijf. Ik breng dit onder de aandacht zodat misschien doordat iemand mijn blog leest, weer iemand geholpen kan worden.
