Wanneer ik mijn zoontje van bijna 2 in bed leg ’s avonds, lig ik regelmatig nog even naast hem. Even bidden, knuffelen en kletsen en hij vindt het fijn om niet alleen in slaap te vallen. Ik had eerst het idee dat het niet hoort om bij je kind in bed te liggen als hij in slaap valt. Dat hij daar niet zelfstandig door wordt, dat ik hem ermee verwen. Dat kan allemaal waar zijn. Maar die tijd is me inmiddels enorm waardevol.
Zorgzaam zonder ouderrol
Ik had vanwege mijn chronische ziekte (fibromyalgie) een zware dag, waar mijn zoontje heel erg op reageert. Hij wil me altijd graag troosten. Door te knuffelen en kusjes te geven en gewoon lekker bij me zitten. Als ik zo’n last van de pijn heb, kan ik aanrakingen niet verdragen. Lichamelijk doet alles me zeer en dreunt alles door. Emotioneel doet het pijn omdat ik me realiseer door mijn ziekte niet de moeder te kunnen zijn die ik wil zijn. Ik lever een grote strijd, want ik wil hem geruststellen. Ik wil hem duidelijk maken dat het maar een moment is, maar alsnog is hij maar 2. Hij voelt aan dat het niet goed gaat met mij, maar hij snapt niet waarom. Het is maar iets kleins om bij hem te liggen ’s avonds, maar het helpt hem. Hij voelt aan dat mijn pijn zakt, hij voelt aan dat het moment weer voorbij is. En ben ik weer degene die voor hem zorgt in plaats dat hij degene is die mij troost. Het is vertederend dat hij zo bezorgd is. Maar ik ben me er bewust van dat ik hier voorzichtig in moet zijn. Dat ik waakzaam moet blijven in dat hij geen ouderrol gaat aannemen. Hierin is het erg zoeken. Hem kind laten blijven, maar niet het zorgzame ontmoedigen. Zorgzaamheid is een prachtige karaktereigenschap in deze egoïstische maatschappij.
Alleenstaande moeder
Als ik hem dan zo dicht naast me heb en de geruststelling zie, als ik hem zie toegeven aan zijn vermoeidheid, dan smelt ik. Dan zie ik mijn kleine, lieve kereltje. En kijk ik met verwondering. Denk ik na over welke weg ik heb afgelegd om dit prachtige ventje naast me te hebben. De weg om als alleenstaande zwanger te raken, een zware zwangerschap en een bevalling en van baby tot peuter. Wat een weg. En nog maar zo kort eigenlijk. Elke keer opnieuw de verwondering.
De verbazing dat ik mama ben
Het is zó cliché dat moeders zeggen dat het zo snel gaat. Aan de ene kant verbaast het me steeds weer hoe hard hij gaat. Hoe hij zich ontwikkelt, hoe zijn knappe koppie steeds weer een beetje verandert. Maar als hij zo naast me ligt, is hij ook nog maar zo klein. En vergeet ik ook alle ongehoorzaamheid en driftbuien. Als hij naast me in slaap valt, ben ik vol liefde en ben ik zo trots. Trots op hem en trots op mijzelf. Ik kijk ook met verbazing. De verbazing die ik voelde met de eerste echo, waar je ziet dat je werkelijk een kindje in je buik hebt. De verbazing dat ik hem voor het eerst vast kon houden na zijn geboorte, dat hij er werkelijk was. Diezelfde verbazing heb ik nog steeds. Dat ik mama ben. Soms slokt het leven zelf me zo op, dat ik me daar niet bewust van ben. Maar als ik zo naast hem lig, raakt dat me.
Liefde en verwondering
Liefde en verwondering zorgen dat ik doorga. Dat ik aan mezelf werk in plaats van te zwelgen in zelfmedelijden en in een depressie weg te zakken. Liefde en verwondering die ook als een pijnstiller werkt. Liefde en verwondering zorgen dat ik voorbij kan kijken aan de driftbuien en zijn dwarse gedrag.
Pure aandacht voor je kind
Dit is quality time. Waarbij ik even in de zevende hemel ben en tegelijkertijd met mijn voeten op de aarde gezet word. Waarin bepaald wordt wat belangrijk is.
Geen knuffels omdat hij gevallen is, of iets goed te maken heeft. Geen knuffel omdat ik weg ga of een slechte dag heb. Nee, pure knuffels. Knuffels die je beiden diep raken.
Dus of het verantwoord is of niet, en de mensen die het ongepast vinden; ik kan de redenaties begrijpen. Maar ik zou willen zeggen: probeer het eens. Echt pure tijd. Geen telefoon, televisie en andere gezinsleden. Geen huishoudelijke klusjes. Echt totaal geen afleiding. Pure aandacht voor je kind.
Helaas slaapt hij en stap ik zachtjes uit zijn bed. Geef hem een laatste kus en fluister een laatste ‘houjou’ (is de hou van jou in ons gezin). Uitkijkend naar morgen. De gezellige momenten van de dag, de grappige blikken. En vooral: de pure knuffels voor het slapen gaan.
