Mijn moeder ziek
In de week nadat ik het huis uit ging op mijn 20e, kwamen de uitslagen van de onderzoeken. Mijn moeder had borstkanker. Na een strijd van 4 jaar is ze in oktober 2011 overleden. Mijn zusje is in mei 2011 getrouwd en heeft haar oudste kindje gekregen 8 dagen voor mijn moeders overlijden.
Mijn vader is hertrouwd met een hele lieve vrouw! Ze is mijn moeder niet, maar ze is een geweldige vrouw, en oma voor mijn zoon en nichtje en neefje. Ze is zelfs mijn getuige op de bruiloft. Deze blog is echt rondom het gemis van mijn moeder. Daarnaast staat de grote liefde en dankbaarheid voor de mensen die naast, voor, achter en om me heen staan.
Dieptepunt
Een jaar voor het overlijden van mijn moeder zat ik op mijn dieptepunt en kwam ik afgekeurd thuis te zitten. Ik ben hulp gaan inschakelen. Therapie, schuldsanering, hulp rondom mijn huishouden en zelfzorg. En vanwege hoe diep ik in de put zat, was mijn beoordeling voor de maagverkleining negatief.
Het duurde allemaal een poos voor alles opgestart was, en natuurlijk vanwege mijn moeders overlijden, werd er heel goed beoordeeld wat ik aankon qua hulpverlening.
Opstaan
Na mijn moeders overlijden dook ik van de ene therapie in de andere, werkte keihard aan mezelf, aan mijn zelfzorg, regelmaat, maar leerde ook beter om een netwerk op te bouwen en te onderhouden. Wat in deze tijd het belangrijkste voor me was was God. Ik was erg eenzaam, en God was er altijd. Hij heeft me bijgestaan, en door al deze processen heen geleid. Maar hoe God er ook was, ik miste mijn moeder. Ik miste dat ze kon zeggen hoe trots ze op me was, hoe ik tegen dr aan kon hangen en me veilig voelde onder haar vleugels. Ik miste dat iemand me begreep. Ik wist dat ik ook heel graag een kindje wilde en door trauma’s van misbruik en verkrachting, wilde ik geen man. Ik besloot dat het via een donor zou gaan. Mijn kindje was mijn doel om vol te houden waar ik zo hard voor werkte.
Na al die therapieën, kreeg ik tóch het akkoord voor de maagverkleining. 2 dagen na haar sterfdatum, 3 jaar later. En 6 maart 2015, bijna 5 maanden na de operatie, had ik na 1 poging al een positieve zwangerschapstest. Ik was door de dolle heen. Toen het idee gezakt was, en het normale weer kwam, begon ik na te denken. Wat miste ik het om het niet met mijn moeder te kunnen delen. En ik wist, dat ik daar nog vaak tegenaan zou lopen. Met controles en echo’s, met het baby-shoppen, met het opknappen en aankleden van het kamertje. Mijn stiefmoeder was geweldig. Ze wilde op een gegeven moment tijdens het laatste deel van mijn zwangerschap een gesprek aankaarten wat voor rol zij in mn zoon zn leven zou krijgen. Daar heb ik vanaf het begin af aan ook over nagedacht. In het begin zat ik zó in het gemis van mijn moeder dat ik dacht: mijn kindje heeft maar 1 oma en dat is mijn moeder. Later, doordat ik wat zachter werd, zowel door hormonen als door de emotie te laten zakken. Maar ook door de betrokkenheid, werd zij in mijn visie steeds meer een oma. Ook omdat mijn zoon mijn moeder niet zou kennen, maar zij er wel vanaf het begin zou zijn. Toen zij dat gesprek wilde aankaarten, had ik een cadeautje: een invulboekje. 1 voor mijn vader waar opa schrijft over hem en zijn band met mijn zoon, en 1 voor mijn stiefmoeder, waar oma haar verhaal deelt. Ze was geëmotioneerd en zei dat ze zich inderdaad afvroeg wat haar plaats zou zijn. Ze zei ook dat ze het nooit als vanzelfsprekend heeft gevonden, ook niet omdat de kinderen van mijn zusje al haar kleinkinderen zijn.
Het vroeg een hoop van me om daar te komen. En het was fijn dat ik met haar alsnog goed over het gemis van mijn moeder kon praten. Ik kwetste haar niet, want ze wist dat het gemis van mijn moeder niet afdeed aan hoeveel zij voor me betekent. Ik heb haar ook gezegd dat ik mijn moeder graag terug had gewild, maar ook op het punt was (en nog steeds ben) dat ik niet zou willen dat dat ten koste van haar had gegaan. Ik wil ze gewoon allebei!
Toen mijn zoon geboren werd, kwamen trotse opa en oma meteen naar het ziekenhuis. Vooraf zag ik daar tegenop, omdat ik mijn moeder wilde, maar niet kon krijgen. Maar op dat moment was het zoals het moest zijn. Achteraf miste ik haar wel. Ik miste dat ik mijn moeder nooit samen zou zien met mijn kind(eren). Of advies kon vragen. Mijn moeder heeft altijd wel veel verteld over hoe zij dingen ervaren heeft. Hoe ze opgevoed is, maar ook hoe ze haar zwangerschap beleefde. Ik heb daar veel steun uit gehaald. Maar alsnog deed en doet het nog steeds zeer als ik me afvraag wat zij voor oma geweest zou zijn.
Mijn zoon was een half jaar toen ik van de reumatoloog te horen kreeg dat ik fibromyalgie heb. Als alleenstaande moeder. Chronisch ziek. Hoe doe je dat? Waar was mijn moeder met haar veilige en troostende vleugels? Sindsdien ben ik aan het worstelen. Met hulp, en zonder mijn moeder.
Liefde
Toen mijn zoon 14 maanden was, ontmoette ik de liefde van mijn leven… Nou ja, tweede liefde van mijn leven. Totaal nieuw. Onverwachts, en ergens ook onverhoopt. Ik heb het een kans gegeven, maar dat vroeg veel. Lichamelijk moest ik investeren, emotioneel. Maar ook met hoe we met mn zoon waren.
Ik heb een terugval gehad in de PTSS door de trauma’s die omhoog kwamen. Gelukkig heeft God me in de voorafgaande jaren lieve vriendinnen (terug)gegeven waar ik terecht kon. En natuurlijk mijn stiefmoeder. Maar nog steeds is geen van deze kostbare vrouwen mijn moeder. En vanwege de grote verschillen kunnen mijn zusje en ik niet goed praten. Het contact gaat goed, tot op zekere hoogte. Niemand kon mijn moeder plaats innemen. Zoals ik mijn moeder nooit met mijn kind(eren) samen zou zien, zou ik haar ook nooit voor kunnen stellen aan mijn partner. En toen we iets verder waren en ik officieel ten huwelijk gevraagd was, was mijn eerste pijnpunt: ik zou nu zo graag mijn moeder even bellen om het haar te vertellen. En naar de dag toe, en de dag zelf.. Wat mis ik haar!
Ik zal haar altijd blijven missen
Soms vraag ik me af hoe ik het doe. Dealen met het gemis. Ik doe maar wat. En het gemis blijft maar. Wordt steeds groter. Is niet dagelijks meer aanwezig, en ik hoef niet elke keer meer te huilen als ik aan dr denk of over haar praat. Het gemis wordt steeds groter. Doordat de lijst steeds langer wordt van: Hier had ze bij moeten zijn. En er gaan nog meer van deze momenten komen. Ik worstel en mis nog even door. Denk aan haar, praat over haar, en zing haar liedjes. Het is “fijn” dat mijn partner zijn moeder ook mist. Fijn in de zin dat er ruimte is om over beide vrouwen te praten. The good, the bad and the ugly. We begrijpen het van elkaar, en dat troost. Troost in het gemis. Ondanks dat mijn partner mijn moeder niet kent, mis ik mijn moeder, maar mis haar niet alleen.
