Over 10 minuten is de school van mijn kinderen uit, maar ik moet deze mail nog even afmaken”. Tik, tik en send!
Wat voor dag is het vandaag? Vrijdag, de buurvrouw is vrij en die heeft ook de huissleutel. Tuurlijk, dat stoplicht staat nooit op rood en nu ineens wel! Hoe lang heb ik nog? 1 minuut, dat haal ik niet. Dan maar mijn hulptroepen inschakelen. Gelukkig zijn die er genoeg (ouders van vriendjes/vriendinnetjes van de kinderen). Wat zou ik zonder hen moeten?
Hulptroepen
Hulptroep 1 wordt gebeld: “Hi, ik red het niet, kan jij Mijntje en Pepijn even opvangen bij school?” Hulptroep 1 antwoordt: “Ik ben zelf ook te laat!” Ok, door naar hulptroep 2. Ze neemt de telefoon op en antwoordt zonder dat ik nog maar iets gezegd heb: “hoi Joyce, ik vang ze wel op.”
Ik moet lachen, wat heerlijk als je zo’n fijne mensen om je heen hebt waar je altijd op kan terugvallen. Maar aan de andere kant denk ik: “Zo vaak ben ik toch (hopelijk) niet te laat?”
Onvoorziene omstandigheden
Ik heb mij altijd voorgenomen om geen gestresste, werkende moeder te worden. Gewoon een kwestie van vooruitdenken en alles goed plannen, toch? Ik was alleen even vergeten dat kinderen helaas niet altijd in het gareel lopen en er dus ook onvoorziene dingen gebeuren. Zoals: nog net even een poepbroek als je net je kind in het autostoeltje wil zetten, een driftbui die ik niet aan zag komen, je kind dat valt en ga zo maar door.
Ok, dat is inherent aan het hebben van kinderen. Die dingen gebeuren en dat is overmacht. Maar toch vind ik het a-relaxed als dit soort dingen gebeuren net voordat ik een afspraak heb. En dan raak ik dus toch weer gestresst.
Wat ook niet echt meehelpt, is dat ik het toch weer bijna iedere dag voor elkaar krijg om mijn (auto)sleutels en telefoon kwijt te zijn, net voordat ik de deur uit wil gaan. Waardoor ik dan dus toch weer moet haasten op het laatste moment. En elke dag weer neem ik mezelf voor om ze op een vaste plek te leggen. Maar als ik dan thuis kom met 2 kinderen aan mijn benen, 4 tassen in mijn handen, een paar knutselwerkjes onder mijn armen of een laptoptas, beamer, werk tas en verlengsnoer om mij heen. Ja, dan gaat het toch weer iedere keer fout. Maar goed, dat zegt waarschijnlijk meer over mij dan over de situatie waarin ik mij op dat moment bevind.
En toch zou ik niet anders willen. Ik ben dol op mijn werk en op mijn kinderen. (niet per se in deze volgorde hoor!). En ik zou het beide dan ook niet willen missen. Dus neem ik de stress die het af en toe oplevert dan maar voor lief? JA! Zeker weten.
