“Tjiep, tjiep,” roept het roodborstje, “wat ben jij voor een rare vogel. O help, jullie zijn met z’n tweeën.”
“Jaja,” zegt Trol, “verjaarscadeautje voor Oma, wel gezellig, hoor, zo vlak bij mij.”
“O, waar dan, waar dan”, roept eendje: “ik ben zo klein, ik kan niets zien.”
“Nou, ik kan ze net zien,” zegt Meermin. Egeltje zegt niets. Egeltjes zijn niet zulke praters.
Maar Grote Kikker roept: “Welcome, welcome!”
En dan zegt Lijsje: “Jongens, mogen de vogels zelf ook praten? Hoe heten jullie?”
“Wij hebben nog geen naam”, knarst de grootste vogel. “Niene moet nog een naam voor ons bedenken, hè kleine vogel?” “Jaja,” piept kleine Vogel, “maar Niene is ziek, dus hebben we
nog even geen naam. Maar wij zijn heel moe van ronddraaien en op en neer gaan met die storm. We kregen geen moment rust.”
“Jaja,” knarst grote vogel, “dat was heel heftig, maar … wij zijn hiervoor gemaakt. Wij zwaaien en draaien en wiegen heen en weer.”
“Nou, ik vond het wel grappig,” zei Trol, “maar ik was wel blij dat er geen grote tak op mijn hoofd viel..”
“Ik ook,” roept Lijsje, “ik ben dan wel van steen, maar ik kan wel kapot. Waar zijn jullie van gemaakt, vogels?”
“Van ijzer,” roepen ze allebei. “een smid had even niets te doen en toen bedacht hij ons,” zegt grote vogel.” En hij vond een paar knoopjes en toen gaf hij ons oogjes…”
“Jaja,” riep kleine vogel, “ maar hij deed het niet zo goed en toen verloor jij je oog en toen moest iedereen zoeken en gelukkig heeft Andries jouw oog gevonden en die weer in je kop geplakt!”
“Ja, zegt grote vogel, “daar ben ik heel blij mee, want nu kan ik met dit oog in de serre kijken, waar Oma dit verhaaltje schrijft.”
“Ja jongens,” zegt Oma, “dit wordt een mooi klein verhaaltje voor de zieke Niene en ik vraag haar of ze namen voor jullie kan bedenken.”
