Zo’n 15 jaar geleden was ik in Guatemala. Om Spaans te leren en om vrijwilligerswerk te doen. Ik werkte in een dagopvang voor kinderen van verslaafde ouders. Het was confronterend. Sinds ik moeder ben grijpt het me nog meer aan dan het al deed. Het helpt me ook om me te blijven realiseren hoe goed wij het hebben in ons koude kikkerlandje.
Morgen staakt het personeel van het basisonderwijs. Allereerst sta ik erachter: ik vind dat kinderen aandacht tekort komen op school. En ik zie dat de leerkrachten het zwaar hebben. Als ik rond 14:45 de kinderen ophaal zijn ze nog lang niet klaar met hun werkzaamheden. Er moet een nieuwsbrief gemaakt worden, rapporten worden geschreven, lessen worden voorbereid, werk nagekeken, etc. En 6 weken zomervakantie voor een docent is echt niet de praktijk.
In Guatemala bezocht ik met een groep medestudenten een koffieboer. Zijn huis bestond uit een stukje grond met 2 overkappingen, tussendoor scharrelde kippetjes en een sterk vermagerd paard. Een overdekte hoek met een brandend een vuur met pan erop fungeerde als keuken. Dit was de keuken van het gezin. Het andere deel wat was overdekt was de slaapkamer. Golfplaten als plafond. De boer deed het relatief goed: de oudste 4 van zijn 9 kinderen, konden naar de basisschool. De man was trots; ik ontroerd.
Dat is toch in Nederland ondenkbaar, dat een deel van je kinderen naar school kan en de rest niet? Als morgen de leerkrachten gaan staken, sta ik vierkant achter ze. Ik begrijp dat ze handen en tijd tekort komen, met alles waar ze aan moeten voldoen. Passend Onderwijs, Plusklassen, overvolle klassen, rugzakjes, noem maar op. Tegelijkertijd denk ik aan de koffieboer en ben ik dankbaar dat het wiegje van mijn kinderen hier stond. Want wat hebben wij het goed.
