Meer handen, meer geld, meer veiligheid
Blauwe plekken en striemen
Wanneer ik Niels (4 jaar) ’s avonds in bad doe schrik ik. Blauwe plekken en striemen sieren zijn nek. ‘Wat is er gebeurd?’, vraag ik wijzend naar zijn keel. Al spelend met de clicksblokjes in bad komt het verhaal: ‘Kay heeft mijn keel dichtgeknepen mama’, vertelt hij. Het was me al opgevallen dat Niels de laatste tijd met wondjes thuis kwam uit school. Ruzie met jongetjes op school. Stoeien en lomp spelen, zoals jongens dat kunnen dacht ik. Nu vraag ik verder: ‘En wat deed je toen dat gebeurde?’ Een beteuterd gezicht kijkt me aan van over de badrand. ‘Niks mama. Ik kon geen adem meer krijgen en het deed pijn en ik was bang.’ Vreselijk. ‘En wat deed juf?’ vraag ik. ‘Die zag het niet’, antwoordt hij.
Pestkop met rugzakje
Van binnen kook ik. Ben je nou helemaal besodemieterd (als ik het zo mag zeggen)! Alles leuk en aardig, maar dit kan niet. Het blijkt ook niet de eerste keer. Het was geen kinderspel, de wondjes waarmee Niels thuiskwam. Het jongetje uit zijn klas had het op hem gemunt en hem expres pijn gedaan. Meerdere keren. Wanneer ik met juf praat, schijnt het een bekend probleem te zijn. Iedere keer is een ander kind uit de groep de pineut. Nu dus ons zoontje. Pestkop Kay zit al in een traject; het jochie heeft een rugzakje. Maar moeder werkt niet mee en zodoende zit Kay nog steeds in een kleutergroep waar hij niet thuishoort.
Juf: ‘ik kan je niet garanderen dat hij veilig is op school’.
Hoe kan dit gebeuren vraag ik me af. Of mijn kind wel veilig is op school, vraag ik de leerkracht. Het antwoord is verbijsterend: ‘Dat kan ik je niet garanderen. In een klas met 34 kleuters kan ik niet alles zien. Als ik me omdraai zie ik niet wat er achter me gebeurt.’ En dit is een kleuterjuf waar ik mijn handen voor in het vuur durf te steken. Maar ze kan het niet. Het is haar boven het hoofd gegroeid. Dit is onverantwoord.
In gesprek met de directeur
Tijd om het hogerop te zoeken. De schooldirecteur legt me uit dat het probleem bij haar ook bekend is. Ze is bezig om Kay naar een andere school te krijgen, waar hij het beter zal hebben, waar hij past. Moeder wil er niet aan. Het schoolhoofd heeft mijn noodkreet ter harte genomen, want twee dagen na ons gesprek heeft de kleuterklas er een paar extra handen bij in de vorm van een tweede leerkracht.
Dat zou hij nooit doen
Terwijl ik me heb voorgenomen niet emotioneel te worden, barst ik in tranen uit als ik met de moeder van Kay praat. Zonder enige verwijten leg ik haar uit wat er gebeurd is. ‘Zoiets zou Kay nooit doen’, zegt ze verbaasd. Toch heeft ons gesprek meer indruk gemaakt dan ze laat merken, want de week erop hoor ik het schoolhoofd tegen me zeggen: Kay mag worden overgeplaatst naar een andere school!
Meer geld, meer veiligheid, minder werkdruk
Vandaag lees ik het bericht over de staking van aanstaande donderdag. Leraren in het basisonderwijs willen meer geld en een lagere werkdruk. Als de staking van donderdag niks oplevert, lessen docenten 2 dagen hun werk neer. Begrijpelijk? Mee eens? Ja, zeg ik. Als daarmee de veiligheid van onze kinderen kan worden vergroot, absoluut. Een lagere werkdruk voor de juf die zo ontzettend haar best doet en maar achter de feiten aan blijft lopen. Ja, graag een lagere werkdruk en meer tijd voor je werkzaamheden. Dan kun je je taken wellicht uitvoeren op een manier waar je je als leerkracht goed bij voelt.
Om de privacy van de pester te beschermen is de naam Kay gefingeerd. Niels bleek te hebben gezien dat Kay in z’n broek poepte. Daarna werd hij het slachtoffer van het pesten door Kay.
