Het verhaal ‘Het vogeltje dat te ver vloog’ maakte veel los bij de kleuters.
Nu de kat van buren is verhuisd, zie ik ze weer: de mussen en de koolmezen. Met hun jongen deze keer. Net uitgevlogen. Dat doet me denken aan het verhaal: ‘Het vogeltje dat te ver vloog’. Een eenvoudig verhaal over een vogeltje dat zijn eerste vliegles krijgt. Dat uit overmoed doorvliegt en daarna in de problemen komt. De vermoeidheid slaat toe en het kan nergens een plek vinden om uit te rusten.
Dit verhaal heb ik vele malen voorgelezen aan het groepje leerlingen van de ‘Opstapgroep’. Groep 0, waar ik op dat moment de juf van was. Dit ogenschijnlijk simpele verhaal, met zijn vele herhalingen in de tekst, grijpt deze kinderen zichtbaar aan. Dit verhaal gáát ergens over en is allesbehalve een leuk en luchtig verhaal.
Het thema van het verhaal blijkt precies aan te sluiten bij hun belevingswereld. Het verlaten van het veilige nest, in je eentje zonder ouders de grote onbekende wereld in, is wat zij aan den lijve ondervinden. Aan het eind van de dag weer opgehaald worden en meegenomen worden naar je veilige eigen huis, dat is precies de parallel met het boek. En iedere keer dat ik voorlees zie ik die betrokkenheid en de enorme betekenis die het verhaal voor deze kinderen heeft. Ze hangen aan mijn lippen. En ik zie de opluchting in hun hele lijf, als het vogeltje door zijn moeder wordt gevonden en meegenomen wordt naar het nest tussen de klimop.
Dan besluit ik aan de groep voor te stellen het verhaal zelf te spelen. Op dat moment telt de groeiende groep 10 kinderen en schat ik in dat dit projectje kans van slagen heeft. Ik leg uit dat we vogelkostuums gaan maken, decor gaan bouwen en het verhaal zullen laten zien aan hun ouders. De groep is enthousiast. Een aantal kinderen weet al direct welke rol zij willen spelen.
Door dit, voor deze groep, zo betekenisvolle verhaal, zijn de kinderen enorm betrokken en serieus in het uitvoeren van de opdrachten. Ik zet een paar kinderen aan het werk om op grote vellen papier met verf verschillende kleuren aan te brengen voor het maken van de veren. Bij de kraai is niet alleen zwart, maar ook blauw en zelfs iets groen in zijn veren zichtbaar. De uil heeft naast bruin ook wit en geel.
En verf mag met de vingers, ja zelfs met de hele hand op het papier gezet worden!
Het knippen wordt in eerste instantie gedaan door een paar kinderen die daar al heel goed in zijn. Daarna volgt de rest. De muur in het verhaal wordt zelf gebouwd van grote plastic blokken. Op aanraden van een meisje in groep 2, dat net het thema heeft afgerond, moet dit in half-steens-verband. Die raad nemen we ter harte.
Er komen heuse uitnodigingen die voor een groot deel door de kinderen zelf zijn gemaakt. Ik voeg alleen de nodige informatie toe. De maskers met snavel maak ik. Hoelang er destijds aan gewerkt is, weet ik niet meer. Ik schat een week of 2.
Wat ik nog wel weet, is dat tijdens de uitvoering de speelzaal bomvol zit. Dat deze 4-jarigen hun tekst uit het hoofd kennen dat we samen met veel plezier het verhaal over ‘Het vogeltje dat te ver vloog’ aan de ouders laten zien. Wel met een eigen slot. Want als moedermus vraagt of het vogeltje bij haar op de rug wil klimmen zodat zij hem naar huis kan brengen, zegt het vogeltje ‘Nee!’. Hij wil zelf terugvliegen!
Ik ben ervan overtuigd dat dit succes mede te danken is aan de keuze voor het boek en dit verhaal. Als een verhaal zo aanspreekt, doen kinderen heel gemotiveerd mee. Het doet mij nog altijd deugd dat ik dit met deze kinderen heb mogen en kunnen doen. Dat is ook de reden dat ik er, bij het uitvliegen van jonge vogeltjes zo ergens in juni, aan terug denk.
Dit jaar speciaal, omdat de kinderen uit de ‘Opstapgroep’ van toen, nu in groep 8 zitten en voor de tweede keer zullen uitvliegen.
Meer verhalen van Maike Fakkert en haar belevenissen tijdens haar werk als speltherapeut vind je op haar blog.
