Mijn vader leeft niet meer. Maar net weer wel even. Ergens kwam ik een voorbeeldknutsel tegen van krantenpapier. Pas toen we aan tafel gingen zitten en mijn kindje vroeg of ik een groot stuk wilde vouwen, kwam het hoedje van papier weer binnen in mijn gedachten. Dat was een mooie herinnering aan hem: hoedje van papier, bootjes, ijsco’s… Allemaal van krantenpapier en na werktijd.
Wel pas als hij uitgerust was. Reden om langer op te blijven voor mij, wat de juffen een tijdje niet zo fijn vonden.
Mijn vader deed zowel teken- als constructiewerk en vaak zaten we avonden achter elkaar te tekenen, met behulp van de passer. Op die manier zat hij z’n dag uit te leggen aan mij, wat hij aanvankelijk stom vond maar waaruit toch z’n enthousiasme bleek voor zijn werk.
Boevenval knutselen
Ondertussen plakt mijn eigen kleuter er blij op los, plakband door het hele huis. Het moet een boevenval-constructie worden, legt hij uit. Hij weet dus al dat hij boeven gaat bestrijden… !
Tijdens de boevenval-knutselsessie belanden we in de fase van #geduld en #teleurstelling. Aan het prille begin, met zijn 4 jaar…Sorry boeven: even tosti’s tussendoor maken. Daar groeien wij superhelden groot en sterk van. Pas maar op dus.
Alles ‘zelluf doen’. Met een beetje hulp van mama, soms zonder. Dan krijgt hij een kroel van mama achteraf, omdat het niet lukte. Met zijn temperament hebben we veel meer ’time in’ dan ’time-out’, waar wij goed bij varen.
Spierballen op mijn buik
‘Hey mama kijk: ik heb spierballen op mijn buik!’ Met veel enthousiasme weer verder met boeven vangen. En verder ontdekken. ‘Moet de keukendoek niet om de tosti en dan op tafel?’ Na wat overtuigen van niet, kijk ik of we servetten hebben. Die passen beter. ‘Dan wel gelijk twee hoor, mama!’ Mijn lieve, temperamentvolle kleuter; onbegrensd in zijn fantasie. Wat hoop ik voor hem dat hij met zijn creatieve kant later misschien zelfs vooruit kan. Want, misschien is hij een Hoog Sensitief Persoon (HSP)? Beelddenkend?
Creatieve aanleg en empathie
Gelukkig hoor en lees ik steeds meer goede geluiden over creatieve aanleg, heel vaak dus genetisch bepaald. Van opa’s kant kan ik dit bevestigen: veel empathische creatievelingen. Toch kozen ze ieder een eigen vak: banketbakker, plaatwerker en verpleegkundige. Vlakken waar ik als nakomer ook verstand van heb meegekregen en weer verder ben gaan kijken. En het jammer vindt dat het niet allemaal vanuit één beroep zou kunnen. Haha!
Wanneer ik een tekening zie van mijn zoon uit de eerste klas, word ik er bescheiden van… heel kleurrijk, maar precies, met een zeker ontwerp voor ogen en op die manier uitgevoerd. Het doet me afvragen, over 20 jaar tijd, wat hij van mij meeneemt voor zijn eigen kind.
De boevenval is opgeruimd, de tosti op en het hoedje af. Ik hoop dat hij het beroep kan vinden waarbij hij zijn vaardigheden samengenomen kan benutten. Ik denk nog steeds richting politie of brandweer afgaande op bovenstaand, beroepen waar empathie niet in de laatste plaats belangrijk is! Als hij zelf richting mag bepalen en geaccepteerd wordt, komt dat zeker goed.
