Wat zie ik dit graag ergens voorbij komen bij een Mamacafé of een andere ouderactiviteit (hoezo geen Oudercafé?) 😉 Mijn lieve, slimme, behulpzame, sociale en toch gevoelige (misschien HSP) kind krijgt weer nukken: een nieuw sprongetje… met bijna 4,5. Heftig! Ik praat graag op plaatsen waar wij ons bevinden: school, sportclub, vrienden en kennissen. Lees: netwerk. Samenwerken en communiceren heb ik altijd belangrijk gevonden om te laten zien en trainen, al heel vroeg.
Wat bedoelt hij met wat hij zegt?
Na wat gepel aan hoe elke laag aan invloeden misschien effect heeft gehad op zijn gedrag en alsnog vragen aan zoon zelf, weet ik het antwoord al.
Als antwoord gaf hij, op de vraag waarom hij schopt of slaat, dat hij het gewoon niet wist. Hij is op het moment geduld aan het leren, door te vragen. De voorfase gaat een beetje als volgt: ‘Ga weeeeg….(Ik wil daar heen of ik wil dat doen)’
‘Jij moet…. (Ik wil zo en wil jij dan dit doen zodat het lukt?)’
‘Zo doen… (kijk, ik heb het begrepen)’
‘Niet doen!… (laat me ontdekken)’
Meestal kom ik er wel met vragen om uit te leggen. Dan lukt het verwoorden van een emotie alsnog. Jammer dat alles rondom de sprong samenviel , dat was extra verwarrend en toch ook weer een hele goede eyeopener.
Handelen op het moment
Met mijn netwerk als klankbord, is het een goede manier om te reflecteren. Niet alleen vooruit te kunnen gaan zien, maar ook op het moment te handelen. Net als met het begin van de babypuberteit is het qua restje van deze fase millimeters winst: even weer richting aangeven. Ten opzichte van nog een poosje heibel, diezelfde dag, avond…
Ik prijs me verder altijd wel erg gelukkig, dat hij vanaf 2,5 jaar gewoon doorslaapt, zonder nachtangst (die hebben we ook gehad). Tot aan drie jaar in zijn eigen bedje, en vanaf drie was het toch gezelliger bij mama, nou goed. Behalve als hij oorontsteking heeft en er getemperatuurd wordt: kleuter en ziek. En laatst toch Halloween cartoons kijkend, die nachtmerrie terugkomt… Tenenkrommend af en toe; ze doen het niet expres, en wij als ouders ook niet.
Bewust met elkaar omgaan
Toch moest ik deze keer wel huilen, waarna hij wel begreep dat er iets mis was. Waarom huil je vroeg hij? Mijn lieve, sterke, gevoelige kind, van bijna 4,5 en nieuw op de basisschool (onlangs gewisseld). We peilen over 4 maanden weer. Dan is hij een half jaar verder op school. Hopelijk de extremere superhelden een beetje half vergeten. Wizzard of Oz was ook leuk kijken, vandaag. Gauw op zoek naar meer sprookjes, die hebben we ook nog niet echt in onze boekenreeks. Een beetje tussen griezelen en superhelden in. Weer nieuws om samen te ontdekken. En te leren hoeveel fijner het is wanneer we bewuster met elkaar omgaan. Voorlopig ook even geen judo, en ook dit jaar geen Halloween nog dus… Minder prikkels en even aandacht voor leren samenwerken op school.
‘Dichtbij jezelf blijven’, ‘het is een fase’ uitspraken die half gepresenteerd worden als advies her en der. Ik vind ze ontoereikend. Klankborden als bredere vorm van opvoedondersteuning en zelf de conclusie mogen trekken vind ik veel praktischer. Helaas is er geen gulden middenweg wat betreft de huidige informatievoorziening: het is te veel of te weinig. Met het oog op het hebben van Kinderen, lijkt het me meer dan vanzelfsprekend dat ouders die ruimte van interpretatie kan worden gegeven tijdens adviesvraag. Om goed de eigen argumenten ten behoeve van hun eigen Kind zichtbaar te houden.
Binding is het allerbelangrijkste
Vaak is er een grote overlap aan aspecten ( zoals ik vaak uitleg ‘linksom of rechtsom’) ten tijde van het opvoeden, zoals alleenstaand ouderschap en kostwinnerschap, samengestelde gezinnen, speciale behoeften. Toch is één aspect het allerbelangrijkst: kinderen hebben in de eerste plaats binding met hun ouders. Van daaruit groeien weer nieuwe takken van communicatie verder: school, vriendjes, vandaag de dag ook nagenoeg verplicht opvang.
Uit onderzoek naar kinderopvang blijkt dat tot 3 jaar dezelfde gezichten erg belangrijk zijn. Zo kunnen kinderen zich optimaal optrekken aan voorleven (communicatie en gedrag).
Meer rust voor ouders en kinderen
Opvoeding en opvang in moderne tijden toont veel zichtbare verschillen. Een tijd waarin het niet alleen moeilijk is voor volwassenen om ‘bij zichzelf’ te blijven. Kindcentra zijn in 2020 volgens richtlijn van de Staatssecretaris volledig geïntegreerd. Ik hoop dat het kinderen en ouders straks meer rust kan geven, wat voor nu nog even lijkt te ontbreken.
De Rust, Reinheid, Regelmaat en Ritueel zie ik graag terug in de nieuwe vormen van opvoedondersteuning. De enquête over schoollunches heb ik al ingevuld, het zou fijn zijn als de regelmaat zou blijven. En we niet -net als b.v. met schoolfruit op sommige scholen- toch weer met periodiek niet beschikbaar ervan zijn, te maken hoeven krijgen. En bij andere scholen deze helemaal niet beschikbaar is. Een goede basis leggen we met zijn allen, voor de allerjongsten het belangrijkst. Ruimte ook voor Mindfulness reserveren is een slimme investering en goed bruikbaar. Over Passend Onderwijs verder misschien een nieuwe blog.
