Kan je zenuwachtig zijn als je je kinderen ophaalt uit school? Nou ik wel nadat ik ze 5 dagen niet heb gezien! Ik was dan ook veel te vroeg…. En ja hoor :daar kwam de eerste! Mama zoeken, mama vinden en de bíjna standaard 2 minuten knuffel ‘omdat ik je zo heb gemist mama’. Net uitgeknuffeld met de eerste, dook ook de tweede bovenop mama! ‘Ik ben zo blij dat ik je weer zie mama!’ Een hoop gekakel in de auto op weg naar huis. Ik begrijp weinig van de verhalen want ze praten door elkaar heen; ieder hun eigen verhaal. Maar mijn moederhart juicht: Ik mag er weer voor ze zijn.
Draadjes in de knoop
Na het tweede schoolmoment ga ik met Stijn (6) om de tafel. Ik mag hem vertellen dat we in januari gaan starten met onderzoek. Dolblij was hij toen ik hem vertelde dat we wat aan de onrust in zijn hoofd zouden gaan doen. Hij was nog geen 5 toen hij maar bleef herhalen: ‘mama het is zo druk in mijn hoofd! En ik weet niet hoe ik het moet uitleggen maar het lijken wel draadjes die allemaal in de knoop zitten en die kan ik er niet uithalen!’
Eindelijk hulp
Als je je kind van 4 dat hoort zeggen breekt je hart. Hij reageerde als baby al anders dan anderen op situaties. Eigenlijk nog steeds. Slapen, concentreren, emoties tonen. Teveel om op te noemen. Al vanaf hij twee jaar is ben ik bezig met het consultatiebureau en andere ‘deskundigen’ waar ik aangeef dat het niet goed gaat met Stijn. 5 jaar lang gevochten voor hulp en nu eindelijk resultaat. Eind groep 2 begon zijn basisschool zich er mee te bemoeien en toen leek het allemaal veel sneller te gaan. Ik wil mijn kind geen stempel geven, ik wil mijn kind zeker niet aan de medicatie. Maar een kind van 6 mag wel gelukkig zijn. En nu is hij dat zeker niet. En wat het ook moge zijn: er is een oplossing voor hem. We starten in het nieuwe jaar. Gewoon even de feestdagen voorbij laten gaan. En o, wat zal hij blij zijn met dit nieuws!
