“Hee, wat heb k nu gezegd! Niet met je schoenen in de plassen lopen, dombo!”
Ik stond erbij en keek ernaar. En ik deed niets.Totaal overrompeld!
Een heel naar gevoel kreeg ik ervan en eenmaal thuis merkte ik dat het mij dwars bleef zitten. En zelfs nu ik dit stuk schrijf word ik weer boos! Boos op die moeder en boos op mezelf.
Want waarom heb ik die moeder niet aangesproken?
Ik had zo graag tegen haar willen zeggen dat het uitschelden van je kind, het kleineren en belachelijk maken, want dat is wat ze deed, schadelijk is voor een kind. En dat ze het niet goed hoeft te vinden dat haar kind in de plassen stampt, maar dat je dat haar ook op een andere manier duidelijk kan maken.
Enkel schreeuwen en schelden, daar leert haar dochter echt niets van.
Ja, wat ze hiervan leert is dat wanneer ze iets verkeerd doet, dat het dan normaal is dat je op deze manier toegesproken wordt. En wanneer dit vaker gebeurt en ik ben bang dat dit niet de eerste keer was of dat het bij deze ene keer blijft, haar dochter later op dezelfde manier mensen aan zal gaan spreken als ze vindt dat ze iets verkeerd doen. Want kinderen kopiëren het gedrag van hun ouders. Zij zijn hun voorbeeld. Wanneer jij als ouder schreeuwt naar je kind, scheldt, kan je er zeker van zijn dat jouw kind dit later ook gaat doen bij anderen. En dan heb ik het er niet over als je eens een keer schreeuwt, dat doen we allemaal wel eens, iedereen verliest zijn geduld wel eens. Maar vaak schreeuwen en schelden(en dat laatste keur ik overigens echt af) voegt totaal niets toe. En schelden brengt op de lange termijn zelfs geestelijke schade toe aan je kind. Je kind wordt hier onzeker van, bang, leert zo dat hij/zij niets goed doet/kan en gaat hier op den duur ook in geloven. Verder “leert” je kind dat hij enkel hoeft te luisteren wanneer er geschreeuwd/gescholden wordt.
En ik weet dat opvoeden niet makkelijk is. Ik zal de laatste zijn die zegt dat het wel makkelijk is.
Ook ik heb zo mijn frustraties en verlies mijn geduld wel eens. En ik wil mijn kinderen ook wel eens achter het behang plakken. Dat we overigens niet hebben, dus dat zal niet meevallen, haha.
Je vraagt je misschien af: “waarom schrijft ze dit nu op?”
Ten eerste, omdat ik ook de onmacht zag bij de moeder die haar kind “dombo” noemde. En er van uitga dat ze zich niet realiseert wat dit op de lange termijn voor negatief effect heeft. Ik had haar zo graag willen vertellen hoe ze dit anders aan had kunnen pakken.
En ten tweede, ik als pedagoog en moeder zo graag wil dat de opvoedproblemen waar we allemaal als ouder wel eens mee te maken hebben, uit de taboesfeer komen. En geloof mij, het taboe rondom het advies inwinnen, hulp durven te vragen binnen de opvoeding is er! Dat geldt gelukkig niet voor iedere ouder, maar voor velen helaas nog wel. En ik begrijp het ergens ook wel. Je hebt misschien het idee dat je als ouder faalt, of dat je het gewoon zelf moet kunnen of je schaamt je ervoor en durft er daarom niet mee naar buiten te treden. In ieder geval genoeg redenen om het niet te doen. Maar laat ik je nu eens een aantal redenen geven om het gewoon wel te doen.
Als jij tandpijn hebt, ga je toch ook naar de tandarts? Of als je psychische problemen hebt, ga je toch ook naar de huisarts/psycholoog? Alhoewel dit laatste natuurlijk een grotere drempel is dan naar de tandarts gaan, dat begrijp ik ook wel. Maar waar het op neerkomt, is dat we dan wel hulp van een deskundige inschakelen. En hulp bij opvoeden vragen, vinden wij als ouder dan ineens zo lastig dat we het maar niet doen. “Het gaat wel over, ik kom er zelf wel uit, het valt wel mee, het zal wel een fase zijn”. Kortom we bagatelliseren het. En natuurlijk, sommige dingen lossen zich vanzelf op en kan je als ouder natuurlijk heel goed zelf, want begrijp mij niet verkeerd, jij als ouder kent je kind het beste en wil het beste voor hem/haar. Maar dat wil niet zeggen dat we dan ook altijd weten wat de beste manier is om met je kind om te gaan in een bepaalde situatie.
En het is zo jammer dat “kleine” opvoedproblemen, heel groot en belastend kunnen worden wanneer je er niets of niet tijdig iets aan doet.
Een praktijkvoorbeeld: ik kreeg onlangs de vraag van een ouder hoe ze in hemelsnaam ervoor kon zorgen dat haar dochter ’s-Nachts niet meer uit haar bed kwam en bij haar en haar man in bed kroop. Dit duurde inmiddels al 5 maanden.
En nu haar man en zij structureel slaaptekort kwamen (en hun dochter natuurlijk ook), oververmoeid waren, prikkelbaar, overdag zich slecht konden concentreren op hun werk, schakelden zij uiteindelijk mijn hulp in. Om een lang verhaal kort te maken, na 4 gesprekken, sliep hun dochter weer in haar eigen bed en kwam het hele gezin weer aan hun welverdiende rust toe. Dat dit niet vanzelf gaat, lijkt mij duidelijk en natuurlijk kwam er hevig verzet in eerste instantie bij hun dochter toen de ouders dit slaapprobleem aan gingen pakken. Maar zij hebben doorgezet, volgehouden met mijn hulp en konden na afloop alleen maar zeggen: “hadden we dit maar eerder aangepakt”.
