Je altijd zorgen maken
Herkennen jullie dat? Vanaf het moment dat je ouder wordt begint het eigenlijk al. Ik ben een denker en bij alles kan ik me wel ergens zorgen over maken. Ik denk wel eens, ik denk te veel, stop ermee! Maar helaas heb ik geen aan en uit knop. Lijkt me makkelijk!
Moeder worden
En dan word je moeder. Eerst van een prachtig meisje en inmiddels ook nog van twee jongens. Ja, daar beginnen de zorgen weer. Eerst is alles nieuw en moeten jij en je kindje elkaar leren kennen. Als moeder probeer je vooral de geluidjes te leren kennen. Wat betekent elk geluidje? Zodra je daar een beetje achter bent word het al een stuk makkelijker. Maar zorgen blijven. Zeker als je de zorg hebt over kleine kinderen. Jij bent degene die ze groot moet brengen en die hen voorbeeld mag zijn. En reken maar dat je het in alles perfect wilt doen, op jouw manier.
Niet onoverzichtelijk
Gelukkig blijkt heel vaak dat de zorgen niet onoverzichtelijk zijn en dat je er iets mee kunt. Gelukkig maar, anders had je continu bergen die je moest beklimmen en kuilen waar je overheen moest springen om er niet in te vallen. Toch zijn ze er wel, want er zijn wel degelijk dingen waar jij je zorgen over blijft maken. Je ziet ze meegaan in de alledaagse dingen en merkt op dat het bij twee van de kinderen, tot nu toe, als vanzelf gaat, maar dat er één is die jouw extra zorg, liefde en aandacht nodig heeft. En dat is niet altijd makkelijk.
Met mijn handen in het haar
Of ik het dan makkelijker zou vinden als hij er niet is? Absoluut niet! Er heerst enorm veel taboe op het uiten van je gevoelens als je het idee hebt dat het allemaal niet zo gaat zoals je zou willen, je soms dingen voelt en denkt die je zelf ook niet zou willen voelen en denken. Ieder kind is uniek, ook die van mij en ik zou geen van hen willen missen, voor geen goud! Wel hebben ze allemaal hun eigen handleiding en is die van de één makkelijker te vinden als die van de ander. We blijven zoeken, totdat we vinden. Als ouders denk je er vaak niet over na of je doet en kunt vinden wat jouw kinderen nodig hebben. Je doet het gewoon! En je gaat net zolang door tot het antwoord daar is.
Ik heb ook wel eens momenten gehad dat ik letterlijk met mijn handen in mijn haar zat. Dat ik mezelf op mijn knieën gooide en bad tot God wat ik moest doen in bepaalde situaties. Ik heb geschreeuwd en ik heb gehuild. En geloof mij, ik ben niet de enige die dat doet. Je kreeg de taak om je kinderen veilig te laten opgroeien vanaf het moment dat ze er zijn, maar dit betekent niet dat het altijd makkelijk zou zijn. Wat ik je wel kan zeggen uit eigen ervaring is dat het makkelijker wordt en dat het een proces is waarin niet alleen jij het zwaar hebt en niet meer weet wat je moet doen, maar ook jouw zoon of dochter. En op het moment dat jij je dat gaat beseffen en iedere dag bedenkt dat jullie het allebei anders willen, je iedere dag zegt en weet dat je van hem of haar houdt, word de weg al een stuk lichter.
Niemand zei dat het makkelijk zou zijn
Er is niemand die je vertelt dat opvoeden makkelijk is. Maar er is ook niemand die in jouw schoenen staat. Jij die 24 uur per dag zit in de situatie waarin je zit. Niemand die ziet wat er misschien dagelijks gebeurd. Niemand die voelt wat jij coelt. Dan lijkt onbegrip al gauw daar. We hebben ook allemaal wel een gezonde faalangst. Je wilt het goed doen voor je kinderen, voor je gezin en er is ook niemand die jou ziet knokken en kan vertellen dat je iets niet goed doet. Een kleine opmerking over mijn kind en mijn handelen als ouder heeft me kort geleden nog volledig van mijn stuk gebracht. Misschien niet perse uit kwade wil om mij te kwetsen en me pijn te doen. Maar er woekert een strijd in mij, juist om dat ene kind van mij waar de opmerking over ging. En dan breek ik. Maar niemand ziet en voelt de woekerende strijd. En dat is goed om je bewust van te zijn. Je word diep geraakt. Niet perse door die opmerking of die roddel, maar door het feit dat je in een achtbaan zit, je alles doet om je hoofd boven water te houden en gevoel wordt glashard aangescherpt. Je breekt in duizend stukjes.
Vergelijkbaar is dat ik ziek ben, onzichtbaar ziek. Ik kies er bijna voor om dat als geheim mee te dragen en schaam mij ervoor. Ook al weet ik dat dit mij overkomt en ik er niets aan kan doen. Ik blijf nog steeds dezelfde persoon, ook al kan ik misschien niet wat een andere moeder wel zou kunnen. Weer die faalangst. En wat een eenzaamheid. Ik was laatst op een vergadering en ik flapte het er zo uit. Dan is er weer faalangst wat op de loer ligt en zeg ik gekscherend dat ik op moet staan na lang zitten. Ik probeer er een grapje van te maken want ik wil niet afgaan door “lomp” op te staan. Het kwam “per ongeluk” ter sprake. En weet je? De zware rugzak werd iets lichter. En wat een openbaring dat ze me nog steeds goed vinden zoals ik ben. En wat ze zeiden raakte me. Als ik niet open ben over wie ik ben en wat ik heb kan er niet aan mij gevraagd worden hoe het met me gaat. Kan er geen begrip zijn als ik iets niet doe omdat ik het niet kan. Ik neem dit met me mee in mijn gedachten.
Het leven bestaat uit vele keuzes maken, qua ziek zijn maar ook qua opvoeding. Je hebt altijd iemand nodig die je ziet zoals je bent en je kent in al je omstandigheden! Dat is bergen kracht bezitten, geen falen!
