Als ouder, raak je kwijt.
Continu, steeds weer. We raken kwijt, we moeten loslaten. En daarbij vertrouwen. Maar wat is het een moeilijke opgave soms, ouders zijn. Je leven staat voortdurend in het teken van goede voorbeelden geven, staan voor waar je voor staat, opvoeden met alles er op en er aan. En wat leggen we de lat hoog. Denk maar niet dat wij als ouders willen falen. We willen het beste voor ons kind, dat ze in het rijtje meegaan net als de andere kinderen. Maar werkt dat wel zo?
Individu
We vergeten soms dat ieder kind een individu is en we ze niet moeten willen plaatsen in dat rijtje. Immers, alle kinderen zijn individu, dus alle kinderen hebben een andere aanpak nodig. Er bestaat geen goed of fout. Het enige wat we kunnen is ze rust, reinheid en regelmaat meegeven en leren. En toch, je raakt steeds kwijt.
Als baby zijn jouw kinderen enorm afhankelijk van jou. Jij moet ze voeding geven want zelf kunnen ze dit niet. En in iederen fase moeten wij als ouders loslaten en aanpassen. Het is en blijft een leerproces waarin je samen moet bouwen en vertrouwen op elkaar en elkaars veiligheid.
Opvoeden is voordoen
We hebben allemaal wel een beeld zoals wij onze kinderen op willen voeden. Maar vergeten soms dat opvoeden voordoen is. Wij zijn hun voorbeeld. En dit ga je al merken vanaf het moment dat ze de wereld in komen kijken. Jouw kindje vertrouwd volledig op jou en wat jij voordoet.
Je hebt als ouders regie. Jij doet het voor, jij bent het voorbeeld. Je wilt ze beschermen voor alle pijnlijke verdrietige dingen in het leven. Je wilt ze verstoppen tussen je moedervleugels. En toch… je raakt kwijt. Steeds weer. Als ze de eerste stapjes zetten, hebben ze jouw hand op dat moment niet nodig, want ze kunnen zelf. Als je baby een dreumes wordt willen ze alles zelf doen. En dat is goed! Ze groeien en leren en jij kijkt mee en toe. Je raakt niet echt kwijt al voelt dit wel zo; je laat los. En wat voelt het eng en wat moet je daar in groeien. Steeds weer. Er breekt een moment aan dat ze naar de peuterspeelzaal gaan, naar school… loslaten houdt nooit op. Het voelt als ouders of je continu kwijt raakt omdat je steeds een beetje meer los moet laten. De bubbel waar je samen in zat heeft je kindje al verlaten, maar zit nog steeds aan jou vast en het zal altijd een beetje vastzitten, maar dat loslaten he?
Bubbel
En om niet te vergeten; wij als ouders raken soms ook onszelf kwijt. We weten even niet meer hoe het moet en zitten zelf niet meer in de bubbel waar we in zouden willen zitten. Je merkt dat alles moeilijker lijkt en je zicht op de weg is troebel. Je gaat door met wat je doet omdat falen geen optie is. Je raakt in een sleur en het word alsmaar lastiger, want je ziet de zon niet meer. En als jij de zon niet meer ziet, hoe kan je de zon dan overdragen?
Pedagoog
Ik als moeder ben mezelf stukje bij beetje kwijtgeraakt. Het was alsof mijn map vol met ideeën, plannen, structuur en veiligheid buiten was gevallen en de wind sleurde al mijn papieren eruit. Ik had niks meer want alles waaide weg. Ik wist niet waar ik het moest zoeken want de rukwinden kunnen het overal heen verplaatsen. Je moet opnieuw naar binnen. Zoeken in het diepst van jezelf. En ik hoef het niet alleen te doen. Hulp vragen is geen falen. Dus ik riep de hulp van een pedagoog in. Niet perse omdat ik het zelf niet kon, maar ik was de blaadjes kwijt. Ik had iemand nodig die met mij meekeek. En wat een aanwist! We begonnen aan een nieuw papiertje en dat papiertje raakte steeds voller. Ik keek weer naar mijn allerdiepste zelf; wat voel ik, wie ben ik en wat wil ik? Ik kreeg handvaten en vond weer terug wat ik eigenlijk altijd al had en deed. Maar als je de blaadjes kwijt bent en je even niet meer weer hoe je ze terug kunt vinden is het fijn dat deze mensen er zijn!
Dus niets falen, niets;je kunt het niet. Maar juist; je kunt het! En hulp vragen en iemand die met jou meekijkt is soms een must om het als ouder weer te zien en te blijven zien. Onze kinderen hebben ons nodig. Ze hebben duidelijkheid, regels en structuur nodig. Dus als je het zelf even niet meer weet, schroom niet en laat iemand meedenken en meekijken! Ik voelde me als een kleine vis in de grote zee, maar vind bijna weer de weg terug naar mijn veilige vijver.
Het beste handvat wat ik kan geven; zorg goed voor jezelf, dan kun jij goed zorg dragen voor jouw kinderen die je zo nodig hebben!
